Kiedy zobaczyłam zwiastun, faktycznie pomyślałam sobie (jak to było sugerowane), że to będzie duńskie „Dark”. Symbol? Całkiem podobny. Podróże w czasie? Jest szansa. Klimat? No nawet. A wyszło coś zupełnie innego i ja bym zdecydowanie bardziej porównała tę produkcję do włoskiego serialu, który również jest na Netfliksie, pt. „Curon”.

Podejrzewam, że „Równonoc” nie przypadnie do gustu szerszemu gronu. Historia jest powolna, brakuje jej dynamiki, a jednak mnie urzekła – stopniowo, bardzo powoli, zgodnie z rytmem głównej bohaterki, odkrywamy zagadkę, dostając bardzo ciekawe poszlaki (nie będę spoilerować, ale pod tym względem też ten serial jest znacznie bardziej podobny do serialu „Curon”).

Ogromne wrażenie zrobiła na mnie Viola Martinsen, czyli mała Astrid. Jest strasznie prawdziwa w swojej grze! Czuć od niej ten strach, to brzemię, które dźwiga. A dodatkowo serial bardzo zgrabnie zarysowuje duński „small talk” i brak autentycznych relacji – wszystko jest ugrzecznione, wygładzone, pomijane.

Zakończenie mnie satysfakcjonuje, nie mogło być innego. Ta historia po prostu musiała się zamknąć. Zresztą Netflix ostatnio anuluje seriale bez uprzedzenia, więc szkoda, gdyby temu się to przydarzyło i nie poznalibyśmy rozwiązania sprawy.

Więcej opowiadam tutaj (recenzja zawiera spoilery od 6:20, a w związku z głównym wątkiem od 7:20, ponieważ staram się wyjaśnić zakończenie i najważniejsze kwestie):
https://www.youtube.com/watch?v=t_VDQ2apcNU