Jedyne co towarzyszy mi po obejrzeniu dwóch pierwszych odcinków to poczucie zawstydzenia. Produkcja która nie wysiliła się nawet na bycie jakkolwiek nieudolnie, ale wciąż znośnym pastiszem stylu życia rockowych zespołów i otoczenia. Co jest wręcz niesamowitym osiągnięciem,
to nawet nie tandeta ale jej podróba (Riverdale można zaliczyć do takiego plastiku który mimo wszystko jest nieco wyżej, mając czasem niezła intrygę, podkreślam CZASEM.. i bardzo dobry wystrój lokacji planu).
Na sam początek mamy tutaj do czynienia z historią o "tragicznym" bożyszczu tłumu z miękkim sercem i miękką f*** osieroconym przez mamę incognito i młodszego braciszka który to przecież ma muzyczny talent. Do tego męczeńska dziecina z dzieckiem, która romantycznie prosiła pod autokarem o jej rozdziewiczenie. Wątek paranormalny w postaci znikającej nadpobudliwej nastolatki i wreszcie reinkarnacja Adriany La Cerva z Rodziny Soprano. Udało jej się zostać wreszcie agentką gwiazd, z tak samo beznadziejnym słuchem muzycznym jak we wspomnianej, bardzo zacnej serii (proszę wybaczyć że padł tu tytuł arcydzieła).
Na plus atrakcyjne kobiety, czasem ciekawe stroje i oświetlenie. Grupa docelowa treści emocjonalnej? Dziewczynki przed swoim pierwszym okresem.