Po tym jak Bóg odpoczął po stworzeniu dobrego świata pewien Autor zalecił Mu milczeć. Ludziom powodzi się. Wynaleźli spotkania rodzinne, telefony, samochody, prawników, psychologię, uniwersytety i letnie domki. Pracują dużo i doglądają swych latorośli, lecz jest bezpiecznie i przyjemnie. Można dzielić się ze sobą wszystkimi wątpliwościami.
Po lekturze dramatu spodziewałem się niewiele wnoszącego serialu. Treść napisana podobno " w trzy miesiące, ale materiał zbierany całe życie". Jak na kogoś z takim życiorysem brzmi to trochę jak dojrzewający owoc pokory lub wyrzutów sumienia. Od momentu potoku wątpliwości, wyrzutów i prób poszukiwań przyczyn niezwykle ważną funkcję przejmuje gra Erlanda Josephsona i Liv Ullmann. Czarnooki małżonek zaczyna poszukiwania, szuka zaspokojenia kolejnych pokładów swego nienasycenia. Ona spoglądająca na nas bezpośrednio błaga o pomoc, litość? Dochodzi potem do przemiany, odwrócenia niejako ról, trochę jak w "Makbecie" aby nie zdradzać zbytnio. Najbardziej zastanawia, może zachwyca też, albo tylko wpędza w konsternację ich jednoczesna zdolność do dalszego utrzymywania nici porozumienia, jakby wciąż byli dla siebie jedynymi adresatami swych najgłębszych tajemnic. Nic tylko po tym wszystkim zdmuchnąć świecę i iść spać. I "oto kolejny dzień przeminął,a noc Pan rzucił na ten padół łez". Moje życie jest dość nudne i jest mi z tym bardzo dobrze:)