Hoho, rzeczywiście dużo emocji po obejrzeniu serialu i być może włożę kij w mrowisko, ale ja nie co inaczej odczytałam historię tych ludzi. I pomimo dość specyficznego klimatu, w którym zostali osadzeni bohaterowie ich zmagania i wybory mogą gościć nawet w polskim domu. Bo u samych podstaw leży brak zrozumienia drugiego człowieka i koncentracja na sobie i tylko pozory dialogu...

Pierwsze sceny były dla mnie bardzo mocne, kontrast erotycznych scen w mrocznym Nowym Jorku i karmienie piersią w sielankowej sypialni na przedmieściach. To jest preludium do zmagań bohaterki z własną kobiecością i to kim jest, z resztą w kolejnych odcinkach, pytanie "jaka jestem naprawdę" pojawia się bardzo często. W kinie i dyskusji społecznej jest mało przestrzeni na rozmowy o rolach kobiecych, a przede wszystkim o ich łączeniu. Co z resztą wyraźnie widać w komentarzach na forum. Dziewczyna tylko fantazjuje, a w oczach innych, nawet widzów serialu często nazywana jest dziwką, ladacznicą itp.

Kobieta zostaje matką dwójki dzieci zamknięta sama w bajkowym domu i pozornie pięknym życiu całe dnie czeka na powrót męża i odrobinę uwagi. A mąż po powrocie kieruję słowa, na które ona czekała cały dzień do ich córki, która nawet ich jeszcze nie rozumie. Sprowadzając ją do opiekunki ich dzieci.

I tu za chwilę zacznie się niemy dramat i w moim przekonaniu całą spirale wydarzeń wcale nie nakreca ona, ale on - despotyczny, narcystyczny sadysta w białych rękawiczkach, który szaleje, gdy coś wymyka mu się z pod kątroli. Wynika to z jego lęku i braku pewności siebie i niskiego poczucia własnej wartości, które musi nieustannie potwierdzać i sprawdzać.

Ona łaknie uwagi, próbuje zbliżać się do męża, ale on kompletniej jej "nie widzi", za to widzi mecz. On ją odrzuca, ignoruje jako kobietę a w niej zaczynają rodzić się wątpliwości i zaczyna wracać do czasów kiedy czuła się wolna, atrakcyjna, spełniona, kochana i zauważana.

Zaczyna wątpić i jako formę autoterapii wybiera pisanie dziennika (dla wszystkich ignorantów, którzy kwestionują jej psychologiczne umiejętności, zalecam pisanie własnego, może poukłada Wasze pogubione myśli). I może udałby jej się to przepracować samej, gdyby nie to, że jej kontrolujący "idealny" mąż, narusza jej prywatność i zaczyna go czytać, co wyraźnie go kręci. Problem leży w tym co on z nim robi, zaczyna się porównywać, naśladować i stawać w szranki z osobą, której fizyczni jeszcze nie ma w ich życiu. Nie zadaje sobie pytania, dlaczego to do niej wróciło, dlaczego ona źle się czuję w ich pięknym życiu. Tylko myśli o sobie, bo czuje, że jego wizja jest zagrożona, przecież już ją zdobył i jest jego i jak ona w ogóle śmie myśleć o innym... Piękną ilustracją jego sadystycznych skłonności i jej przedmiotowego traktowania jest, jak ją bierze na blacie kuchennym i mówi "Jesteś moja Billi, jesteś moja".

Żeby nie było, że tylko on taki zły ona popełnia błąd na samym początku wybierając jego i idąc w stare schematy z których chciała się wyrwać z Georgii. Wybrała wygodne życie, ale kosztem było zrezygnowanie z siebie. Później jej uległa natura i ciągle pragnienie uwagi doprowadzi ją do kryzysu. Całe jej ciało mówi, że nie chcę tak żyć, dlatego nawracają fantazję ona histerycznie reaguje próbując sobie poradzić z ukrytymi pragnieniami i wewnętrzną rolą, w którą wsadziło ją speleczeństwo. Myśli sobie, że nie ma prawa kwestionować tego co ma, bo ma wszystko, ale jak się okazuje to tylko pozory, bo sprowadzenie jej do roli matki i żony to dla Billy za mało.

Mamy do czynienia z klasycznym konfliktem Madonny i ladacznicy, w społecznym odbiorze jest mało miejsca dla matki, która może mieć duże libido i lubić seks, nawet trochę bardziej wyuzdany, namiętny i pełen pasji i bliskości.

Jednym z największych przewinień Billi jest jej brak walki o siebie. I najlepsze ona w stosunku do każdego z mężczyzn realizuje ten sam schemat, brak asertywności. A w momentach kryzysu idzie w melodramat i skupia się na roli ofiary pogrążonej w bólu.

Przez większość serialu czekałam na to wielkie zło, które wyrządził jej Brad, rzekoma czarna owca. I osobiście mam najwięcej współczucia dla tej postaci, która w tej całej zawierusze okazała się mieć największe serce i jaja (nie tylko w przenośni).

Brad zrobił największy progres, chociaż miał najwięcej do przepracowania. Ciągle musiał się mierzyć z etykietami narzucanymi przez innych, wciąż słyszał jaki jest i jaki nigdy nie będzie, mierzy się z widmem swojej przeszłości, która nie jest jego odpowiedzialnością a ciągle ją dźwiga. I Billi, która niby go rozumie, niby go kocha, ale tylko wymaga nie dając przestrzeni na jego zmianę w jego własnym tempie. I ona sama miota się pomiedzy tym kim i jaki jest dla niej, a jaki jest jego wizerunek widziany przez innych.

Przez większość historii oliwy do ognia dodaje przyjaciółka Billi, ambitna psycholożka niestety nie radzi sobie z zazdrością, o to co udało się stworzyć Billi i podsyca melodramat, utwierdza ją w nieprawdziwych przekonaniach, wchodząc w romans z jej byłym, a ostatecznie ciesząc się z zaręczyn z innym, chociaż deklarowała chęć zupełnie innego życia. Bardzo toksyczna osoba, która zajmuje istotne miejsce w życiu głównej bohaterki.

Ale wracając do Brada, na pozór kobieciarz, który przejawia niekontrolowane wybuchy agresji, albo wchodzi w tryb ucieczkowy. Stara się uporać dla Billi ze swoimi traumami, ale to nie jest łatwe. Oni są młodzi, dopiero uczą się siebie, stoją u progu swoich karier a przychodzi im się mierzyć z bardzo trudnymi rzeczami. I znowu w centrum jest Billi i jej straty, emocje, a co z nim? On się o nią troszy naprawdę jak umie, daje znać w trwałych gestach: tatuaż, piosenka, przeprosiny i dużo uwagi. Jak się z nią kocha to przede wszystkim dba o nią i jej przyjemność czego nie potrafi jej mąż. Ich seks jest namiętny i nie opiera się tylko na szalonych miejscach i efektownych pozycjach. On się z nią kocha i patrzy jej w oczy, wyczuwa czego ona chce i czy jest szczęśliwa nie ograniczając się tylko do łóżka. Jasne, jest niedojrzały, bo się wycofuje zamiast konfrontować, ale w tamtym momencie inaczej nie umie. Ona z kolei rzuca tylko nie da się ukryć trafnymi wyjaśnieniami jego zachowań, ale nie daje mu czasu i przestrzeni na przepracowanie.

To chyba jest największy dramat tego serialu, że oni mogli być dobrą parą i podświadomie wszyscy to wiedzą, ale no właśnie jest małżeństwo, dzieci i rodzina. I tu nie ma społecznej zgody na szczęście, bo przecież rozwiązanie jest jedno i właściwe, wiemy co jest najważniejsze!

Kluczowa scena rozmowa pomiędzy mężczyznami i to co tam się wydarzyło, pokazuje prawdziwe oblicze każdego z nich.

Uważam, że oglądany przez właściwą soczewkę to jest bardzo dobry serial, oczywiście nie jest to kino największych lotów, a gra aktorska ma wiele do życzenia, zwłaszcza Brat jest taki drewniany. Jednak warto pochylić się nad postaciami, które są dobrze narysowane i serial daje nam wiele informacji na temat motywów ich wyborów.