Dowcipny, ciekawy, nie ma zbędnych przedłużeń. Autorzy obrali własną drogę, powstały nowe, interesujące przygody.
Nie rozumiem ludzi, którzy uważają, że najlepszym Holmesem był Brett i kropka. W tamtym serialu były ukazane jakieś cechy Holmesa, tutaj inne. Tak naprawdę główni bohaterowie zmieniali się. W "Studium w szkarłacie" ich charaktery były różne od tych w "Ostatnim ukłonie". Ponadto w serii z Brettem dr Watson i jego głęboka przyjaźń z głównym bohaterem zostały potraktowane po macoszemu. Podczas gdy w rzeczy samej była to integralna część tej lektury (te opowiadania, których nie spisywał Watson, miały znacznie mniej uroku).
Ponadto brakuje mi tej dociekliwości, tak typowej dla Holmesa, tej radości odkrywania. Pod tym względem był jak dziecko, pan Lestrade doskonale to ujął. Uwielbiałam go za to. Gdyby nie miał takich cech, byłby istotnie oziębłym, cynicznym i aroganckim typem, takim, jak ten w wydaniu Bretta.
Istotny jest także doktor Watson. Nareszcie ma trochę uroku osobistego, a nie jest starym ramolem, w późniejszych "brettowych" odcinkach równie sarkastycznym, co Holmes. Wszak "Znak czterech" był z nim bezpośrednio związany.