Zgadzam się, ta wielka międzynarodowa organizacja ostatecznie składająca się z paru osób to śmiech na sali...

Nie wspominając o tym, jak najwyraźniej wybitnie łatwo znaleźć dopasowanie narządów, czy o tym, jak bohaterce nic się nie działo, mimo że w pierwszym sezonie zaraz po przeszczepie piła i brała halucynogeny, w drugim z kolei nawdychała się masy dymu, ale do lekarza/szpitala nie poszła, zresztą nie było widać żeby w ciągu tego roku miała jakąś opiekę medyczną, a przecież ze świeżym przeszczepem nie pożyłaby długo bez masy leków.

Film z masą rażących niekonsekwencji a najgorszym jego punktem jest główny bohater, który operuje czterema minami do wyboru przez calutki film. Jedynie scena, w której Camila ogląda nagrane wyznanie Zacariasa ma w sobie jakiś ładunek emocji.