Obejrzałam sezon drugi w ciągu dwóch dni, gnana żądzą poznania sprawcy. Ogółem oceniam pozytywnie, podobał mi się bardziej niż pierwszy - pomysł zdecydowanie bardziej oryginalny, a i sceneria budzi większą grozę. Nie znaczy to jednak, że nie ma minusów. A pierwszym z nich są bohaterowie, boleśnie płascy. To oczywiście cecha charakterystyczna wszystkich slasherów, trudno więc wymagać szczególnie pogłębionych charakterów, ale tutaj trudno nawet komukolwiek kibicować czy z kimkolwiek sympatyzować, bo niemal wszyscy - może z dwoma czy trzema wyjątkami - straszliwie irytują widza.
Drugi minus to gigantyczne nielogiczności w postępowaniu bohaterów. I znów - pewnie nie powinnam się czepiać, bo slasher to slasher, więc postaci muszą się nieustannie rozdzielać i łazić samotnie po lesie. Ale, na Boga, kiedy już mija najsilniejszy mróz i śnieżyca, a oni dalej siedzą w chacie, zamiast ruszyć tyłki i grupowo ruszyć w kierunku głównej drogi, to staje się trochę irytujące. Nie rozumiem też zakończenia - skąd ocalałe wiedziały, że to Judith była morderczynią? Przecież ich kolega zabrał ze sobą tę tajemnicę do grobu. Zresztą na końcu widzimy, że Judith nadal pozostaje na wolności...
Samo rozwiązanie zagadki tożsamości sprawcy oceniam na plus - nie jest to wprawdzie szczególnie oryginalny zabieg, ale trudno było go przewidzieć. Zastanawia mnie jedna rzecz - czy Judith pozostawała ze swym synem w kazirodczym związku? Jeśli nie, dlaczego wymyśliła sobie nową jaźń, obdarzyła ją aparycją Owena i nawiązała z nią romans?