Tytułowy odcinek był niemal w całości poświęcony śledztwu w sprawie dwójki oszustów, którzy nabierali/wykorzystywali młode, zamożne studentki - sypiali z nimi i rozkochiwali je w sobie tak, że dziewczyny były gotowe oferować im pieniądze (gdy np. chłopaki stwierdzili, że mają problem z dostępem do swojego, nieistniejącego funduszu powierniczego (trust fund). Śledztwo zaczęło się, gdy jeden z oszustów został uprowadzony i zamordowany.
W ramach ww. śledztwa pojawiła się wzmianka o człowieku o nazwisku/nazywającym siebie "Golding" - tym, który podąża za bransoletą. Jak na razie nie wiadomo kto kryje się za tym nazwiskiem, jednak można odnieść wrażenie, że jest to ktoś wpływowy w strukturach "władzy alternatywnej" (świat przestępczy ;-)) - na pewno ktoś wzbudzający respekt i obawę.

Miały miejsce "strzały z wysokości" do Harry'ego - z pokładu jachtu - i wszystkie były chybione. W tym odcinku pokazano scenę, gdy przebita została opona samochodu, w której jechał główny bohater wraz z partner-detektyw i eksplodowała im opona. Harry "stracił panowanie" nad samochodem i ... patrząc na bransoletę zdał sobie sprawę, że nie powinien próbować kierować pojazdem - nie pozwolił też na to swojej partnerce. Pokazane manewry samochodu były dość widowiskowe i całkiem niezłe :-)

W tym miejscu nasunęła mi się refleksja a'propos szczęścia - gdybyś miał/a tak wiele szczęścia, że wszystko by Ci się udawało - absolutnie wszystko - czy nie doszłoby do takiego punktu/momentu, w którym byłoby to frustrujące?
Na samym początku, w pierwszym odcinku był pokazany człowiek, który wcześniej/poprzednio nosił bransoletę. Zginął, gdy skoczył z balkonu (samobójstwo). Gdy przechodził przez barierkę powiedział coś w rodzaju: "Spróbuj uratować mnie od tego" - miałem wrażenie, że był głęboko sfrustrowany i był gotowy odebrać sobie życie, by znaleźć granice działania bransolety.
Serial w jakimś sensie szuka odpowiedzi na pytanie, czy są granice nie tylko samego szczęścia, ale również chęci/pragnienia jego posiadania.