Serial budzi skrajne emocje i takie też oceny. Początkowo bardzo mi się spodobał, dobra obsada, inteligentny dialogi, dobry klimat. Byłaby to niezła produkcja, gdyby ktoś nie zaczął się śmiać z inteligencji oglądających. Szpieg, były pracownik CIA, który rzekomo ukrywa się 30 lat, nagle podejmuje absurdalne decyzje. Poznaje kobietę i postanawia się zaangażować. Po dwóch dniach znajomości proponuje jej wyjazd, a potem zabija na jej oczach płatnego zabójcę. Następnie przewozi ją w bagażniku i informuje, że nic jej nie zrobi i że jest przy nim bezpieczna. Robi to wszystko, mimo że szukają go agenci, porusza się swobodnie po mieście, nie zmieniając przy tym wyglądu. Przemieszcza się z dwoma potężnymi psami bardzo charakterystycznymi i nikt go nie rozpoznaje. Nie zmienia samochodu, nie kluczy, mieszka w miejscach, w których dawniej mieszkał. Czyli w sumie... nie ukrywa się?Jego rzekoma córka co chwilę się z nim kontaktuje, ba rozmawia nawet z jego kochanką. Dyskutuje z nim przez telefon. Hello, mamy 21 wiek, CIA, szpiegów, a ona deliberuje przez telefon komórkowy. Co gorsza robi to w odległości kilku metrów od osób, które jeśli odkryją jej tożsamość, skrzywdzą ją lub jej najbliższych. Serial obraża moją inteligencję, bo to zaledwie parę absurdów, które się w nim pojawiają. Chyba podziękuję za ciąg dalszy.