Moja historia o Jacku i Sue. Życzę miłej lektury. Jeżeli znajdą się chętni będę wstawiała kolejne rozdziały. Zachęcam też innych do wstawiania swoich prac.

"New Beginning"
Co by było gdyby Sue przyjęła pracę w Nowym Jorku?

Rozdział 1 – „Przyjęcie pożegnalne”

Wszyscy czekali na przybycie Sue i Levi’a. Dziś widzieli się po raz ostatni w takim gronie, w tym biurze. Jutro jej już tu nie będzie.
- „Nic już nie będzie takie same.” – mówiła Tara.
- „Już mówiłem.” – zaczął swoją wypowiedź Myles, uprzednio poprawiwszy krawat – „Że trzeba patrzeć na te dobre strony, poza tymi zawodowymi. ” – wszyscy spojrzeli znacząco na Jack’a.
- „Co?” – zapytał Jack, nie wiedząc dlaczego wszyscy patrzą się na niego.
- „No wiesz Spark.” – odpowiedział Bobby i podszedł do przyjaciela, i położył rękę na jego barkach – „Mamy nadzieję, że coś z tym zrobisz.”
- „O czym ty mówisz?” – zapytał.
- „Ty wiesz lepiej.” – odpowiedział tajemniczo, ale i tak wszyscy wiedzieli, co ma na myśli. Skoro Sue nie będzie tu pracowała, będą mogli legalnie się spotykać. Przyjaciele liczyli na to.
- „Idzie!” – krzyknęła Lucy, wpadając do biura.
- „Dzień dobry.” – przywitała się – „Mówię to po raz ostatni.” – pomyślała ze smutkiem.

Niestety dla nikogo nie było to przyjemne wydarzenie. Nie tracili tylko agentkę, ale także najlepszą przyjaciółkę i jej wiernego towarzysza, który także był członkiem ich ekipy. Jedzenie ich ulubionych pączków nawet nie pomogło im w poprawieniu humoru. Wszyscy wciąż byli przygnębieni, smutni. Ich nienajlepsze samopoczucie dopadło również Levi’a. Leżał koło swojej pani, nic chciało mu się nawet merdać ogonem i podjadać jedzenie, jak to miał w zwyczaju.

- „Wiesz już gdzie będziesz mieszkać?” – zapytał D, przerywając niezręczne milczenie.
- „Tak, wynajęłam niedużą kawalerkę.” – odpowiedziała. Dzięki przyjaciołom Jack’a w NY udało jej się ją wynająć za rozsądną cenę. Miała ona jedną sypialnię, kuchnię, łazienkę, jakiś salonik – „To powinno wystarczyć dla kobiety i psa.” – myślała.
- „Mam nadzieję, że nas zaprosisz.” – mówiła Tara, powstrzymując łzy.
- „Jasne. Zawsze będziecie mile widziani.”
- „Uważaj, co mówisz.” – przypomniał Myles – „Nie będziesz mogła się go pozbyć.” – blondynka uśmiechnęła się, choć miała ochotę płakać.
- „Jak będziesz w D.C musisz nas koniecznie odwiedzać.” – mówił Bobby.
- „Nie zamierzałam robić inaczej.”

Nieubłaganie zbliżało się południe.
- „Niestety muszę już iść.” – zakomunikowała blondynka.
- „Już…?” – odparli ze smutkiem.
- „Niestety tak, muszę się jeszcze spakować. Jutro rano wyjeżdżam.”
- „Będzie nam ciebie brakowało.” – powiedziała Tara i przytuliła przyjaciółkę. Za nią podeszła reszta i również uścisnęli ją bardzo mocno. Zrobił to nawet Myles. Przyszła kolej na ostatnią osobę w postaci Jack’a. Ten również ją objął i nie miał ochoty wypuszczać, zresztą ona też nie miała ochoty wychodzić. Przyjaciele patrzyli na tę scenę, marząc, że w końcu ich relacje zmienią się z przyjacielskich na bliższe. Gdy para zrozumiała, że wciąż obejmują się, niechętnie wyswobodzili się ze swoich ramion. Wciąż jednak patrzyli na siebie z widocznymi iskierkami w oku i wielką miłością.
- „Levi!” – zawołała psa, który niechętnie podniósł się z podłogi, jakby wiedział, że nigdy więcej tu nie przyjdzie (przynajmniej służbowo) – „Teraz już naprawdę idę.” – powiedziała ze łzami w oczach – „Cześć.” – powiedziała i wyszła z pomieszczenia. W biurze nastała grobowa cisza.
- „Wyszła…” – stwierdził Jack – „Wyszła…”