Wczoraj w nocy skończyłem oglądać ostatni sezon. Rzeczywiście cudo, arcydzieło.
Finałowe odcinki to po prostu emocjonalna masakra, ostatnie kilka minut wbija w podłogę, łzy mi ciekły po twarzy i nie mogłem ich powstrzymać.
Ten serial nie tylko zmusza do myślenia i refleksji ale również potrafi zmienić spojrzenie na świat.
Wszyscy kiedyś umrzemy, za życia możemy się różnić ale śmierć potraktuje nasz wszystkich tak samo. Wspaniałe w SFU jest to że mówi bez zakłamania o różnych aspektach życia, pokazuje różnych ludzi i ich problemy, radości i smutki, całą złożonośc ludzkiej egzystencji.
Świetnie dobrana, klimatyczna muzyka. Aktorstwo na poziomie nieosiągalnym dla reszty telewizyjnych produkcji. Wiarygodność każdej postaci, nawet tych epizodycznych. Tu nie ma wydumanych i naciąganych problemów, samo życie, każdy z nas może doświadczyć tego samego co bohaterowie SFU.
Genialna produkcja. Teraz mam problem bo wiem że cięzko będzie obejrzeć inny serial który będzie mógł sie zbliżyć jakością i emocjonalnością do SFU. Po prostu wiem że już do końca życia wszelkie inne seriale będę porównywał do tego jedynego, który na zawsze pozostanie w moim sercu.

Tak się szczęśliwie (lub nieszczęśliwie?) złożyło, że SFU był w zasadzie pierwszym serialem z tej "nowej fali", jaki obejrzałem. I chociaż sprawił on, że przekonałem się do tej formy i odkryłem, że serial też może być sztuką, to jednocześnie ustawił poprzeczkę niezwykle wysoko. Było wprawdzie parę tytułów, które do niej doskakiwały (The Sopranos, The Wire, Mad Men), ale żadnemu nie udało się tej poprzeczki pokonać. SFU to nadal mistrzostwo - nawet po tych kilku dobrych latach i dziesiątkach nowych produkcji.

Ja również parę lat temu przekonałem się że serial może być wartościowym dziełem filmowym. Wcześniej przez całe lata traktowałem seriale jak kretyńskie wypełniacze czasu dla niezbyt inteligentnych gospodyń domowych. Teraz już wiem że wiele się w tym temacie zmieniło, powstało trochę świetnych rzeczy ale chyba cięzko będzie dorównać do poziomu SFU.
Czytałem niedawno kilka wypowiedzi amerykańskich filmowców, krytyków i literatów w których twierdzą że obecnie najlepsi i najbardziej obiecujący scenarzyści w USA tworzą dla telewizji (oczywiście chodzi o seriale). Podobno tylko w ten sposób mogą tworzyć bez ograniczeń, przelewać swoje wizje na taśmę filmową. I chyba coś w tym jest, w dzisiejszych czasach łatwiej trafić na wartościowy i niebanalny serial niż film fabularny. Musimy mieć nadzieję że nieraz nas jeszcze zaskoczą (oby pozytywnie). Bo na to że polscy twórcy serialowi zaczną robić coś dobrego to się raczej nie doczekamy :P Może nasze wnuki...

Serial wybitny. A co do zakończenia to jak pisałem w innym miejscu: "Końcówka piatego sezonu znowu mistrzowska i bolesno-życiowa. Przecież Nate mówi tuz po przebudzeniu ze śpiączki swojej żonie, że odchodzi. Nie jest kolorowo. Ruth nie radzi sobie ze stratą syna, ale mimo ponownej bliskości z Georgem nie wraca do niego, Claire niby dostaje pracę w NY, ale ostatecznie wiemy jak to się kończy. Jedni wygrywają inni nie, życie toczy się dalej. Mamy prawdziwość i tylko trochę rozczarowuje ostatni odcinek. Wystarczyło przecież pokazać najmłodszą z rodu Fisherów jadącą w kierunku wschodniego wybrzeża. A resztę pozostawić przypadkowi. Przecież wszystko zaczyna się od przyjazdu na święta Nate z Seattle, który podobnie wyfrunął kiedyś z domu. Ten wyjazd Claire stanowiłby taka klamrę tej "przygody" z SFU. No chyba, że te dalsze losy to tak z przymrużeniem oka, bo ja tego nie potrzebowałem, a charakteryzacje po latach były cieniutkie". To po pierwsze. Po drugie, nie zgodzę się, że SFU czy Sopranosi to początek dobrych, amerykańskich seriali. Przecież podobnie wybitny był Przystanek Alaska.

Dlatego ja pisałem o "nowej fali" seriali. Wcześniej były też wybitne lub znakomite produkcje: Latający Cyrk Monty Pythona, Twin Peaks, Przystanek Alaska, Simpsonowie...

Minęło chyba już 2 miesiące, a ja wciąż bardzo często słucham Sia - Breath me (piosenka zakończenia). Odcinek ostatni był naprawdę niesamowity, kilka dni byłem pod naprawdę dużym wrażeniem, niemal w szoku. Takiego zakończenia nigdy nie widziałem. Coś wspaniałego. Takich emocji nigdy żadna inna produkcja filmowa we mnie nie wzbudziła. Co prawda Forrest Gump i Zielona mila były mocne i też się kilka łez na nich uroniło, ale daleko im do takiego poziomu.