Niezła motywacja do nauki, hehe.

U nas obecnie byłby jeszcze lepszy sposób - jakby zagraniczne filmy w naszych telewizjach nie miały dubbingów czy lektorów, tylko oryginalną ścieżkę dźwiękową i napisy. I gwarantuję Ci, że 80% społeczeństwa miałaby po pół roku co najmniej dobrą, bierną znajomość języka angielskiego (a kobiety ponadto tureckiego).

Wpis sprzed lat, ale dołożę swoje doświadczenia. Z racji urodzenia się w PRL-u objęła mnie obowiązkowa nauka języka rosyjskiego. Wpierw 4 lata w podstawówce (efekt znikomy), potem 4 lata w liceum i jeszcze rok lektoratu na studiach. Wymagania w liceum spowodowały, że w końcu opanowałem ten język czynnie. W życiu nie przydał się. Za granicą nawet osoby, które załapały się na ten, powszechny w demoludach obowiązek, nie chciały po rosyjsku rozmawiać. Wyjątkiem był pewien staruszek w Rumunii, który przyszedł do naszego obozowiska, aby właśnie po rosyjsku porozmawiać. Paradoksalnie właśnie jego bym o taką nostalgię nie posądzał, bo okazał się być wziętym pod Stalingradem do niewoli rumuńskim kawalerzystą. Wracając do tego, czy coś się z tej słabej znajomości języka Puszkina i Lermontowa ostało. Był kiedyś dostępny kanał satelitarny Adjara, gdzie dawano bardzo dobre zachodnie filmy z lektorami po rosyjsku. Lektorami, bo facet czytał listę dialogową mężczyzn, a babka kobiet. Poza świetną dykcją i dobrym poziomem dźwięku okazało się to być bardzo pomocne. Nie mniej zdaję sobie sprawę, że operowali językiem literackim, unikając idiomów wersji oryginalnej. Nie mniej dawałem radę obejrzeć cały film bez zmęczenia. Nie mogę tego powiedzieć o języku angielskim, którego próbowałem się nauczyć przez lat 12. Filmy zachodnie mogę oglądać jedynie z angielskimi napisami, których sporej części i tak nie rozumiem, a języka mówionego nie chwytam. Bo w przeciwieństwie do lektorów aktorzy grają również głosem, powszechne jest użycie slangów, a w szkołach uczą języka literackiego.