Serial, który z założenia miał być chałturą, może uratować tylko cud. Tu cudu nie było. Pewnie dlatego BBC nie wyświetlało go w paśmie Prime...
Scenariusz napisało dwóch starszych panów, brytyjskich rzemieślników, którzy ostatnie sukcesy odnieśli jakieś 20 lat temu. Podstawę stanowiła powieść amerykańskiego pisarza, specjalizującego się w tematyce okołowojennej, jednak niemającego pojęcia o polskich realiach. Przed „Szpiegami” napisał powieść „Polski oficer”, którego bohaterem jest Alexander de Milja. Polak, gdybyście mieli problem z identyfikacją nazwiska :-)
Reżyseria: Coky Giedroyc (tak, z TYCH Giedroyciów). Załapała się na chałturę ze względu na pochodzenie? Nie, jest dobrym rzemieślnikiem. Chociaż po nakręceniu pilota „Sherlocka” podziękowano jej i do serialu zaangażowano reżyserów droższych, ale z pazurem.
Rozwiązanie kwestii językowych chyba najgorsze z możliwych. Ale czy dało się dużo lepiej, skoro główną rolę – Francuza – gra Anglik? Gdyby miało być realistycznie, zamiast angielskiego powinien być w użyciu francuski.
Aktorstwo, biorąc pod uwagę nazwiska, powinno stanowić najmocniejszą stronę. David Tennant jest niewątpliwie dobrym aktorem, ale miałam wrażenie, że zupełnie nie wiedział, kogo grać. Podobnie Marcin Dorociński. Role kobiece – poza główną – to jakiś śmiech na sali. Gdyby nie Malka Rosen, serial byłby pozbawiony całkowicie ciekawych postaci.
A historia sama w sobie jest pasjonująca. Bitwa wywiadów w Warszawie tuż przed wybuchem wojny i zaraz po niej. Szpiedzy brytyjscy, francuscy, radzieccy, niemieccy, do tego polski kontrwywiad. I Krystyna Skarbek-Giżycka na dokładkę. Bardzo poproszę taki serial!!! Niekoniecznie w koprodukcji z BBC.