No zręczne, intrygujące, dobrze filmowane, ale to co np. w CMBYN było piękne i subtelne - tajemnica odkrywania własnej, nie do końca uświadomionej orientacji, seksualności, uczuciowego potencjału (nie darmo Oscar za świetną adaptację jeszcze piękniej to opisującej książki!), tu staje się nieco obsesyjne i nachalne, jakby Guadagnino chciał po tamtym sukcesie odreagować jakieś własne kompleksy i na siłę coś "dopowiedzieć", głośniej i dobitniej. Kwestie trudnej, poplątanej orientacji (ważny temat, zwłaszcza w brunatniejącej, obłudnej Polsce) i uczuciowych zawiłości, w połączeniu ze zwykłymi zaburzeniami kwalifikującymi się do poważnej terapii, wykraczają chyba poza prawdopodobieństwo i wprawiają (przynajmniej mnie) w poczcie irytacji. Może spodziewałem się czegoś nieco innego po prostu?