Pierwszy sezon oglądałem z zaciekawieniem, cała intryga trenera zatrudnionego nie w swojej profesji + wątek zemsty pani prezes na swoim ex + wątek poniżanego „podawacza ręczników” + wątek gburowatego mistrza – emeryta futbolu + kilka innych … to wszystko zainteresowało mnie na tyle że pierwszy sezon oglądałem z zaciekawieniem. Niestety od początku nie potrafiłem wkręcić się w ten typ humoru jak gra słów. Jasne – na pewno części tych słownych smaczków nie zrozumiałem ale myślę że całkiem sporo było dla mnie zrozumiałe tylko … no nie śmieszyło mnie to wcale lub co najwyżej uniósł mi się kącik ust. Drugi sezon zaczął drażnić mnie już na starcie. Niektóre rozpoznawalne cechy postaci były nadmiernie eksponowane jak dla mnie w zbyt męczący sposób. Ten jest gburem ale ze złotym sercem,  tamten jest zdolny ale pierdołowaty, a ta jest niezbyt bystra ale urocza. W pierwszym sezonie już mnie to lekko męczyło ale w drugim to było wręcz młotkowanie widza tym samym. Najwidoczniej nie jestem tego typu odbiorcą abym turlał się ze śmiechu z każdej gry słownej i żarcików polegających często na absurdalnych dygresjach rozmawiających postaci. Nie wiem ale serial ten swym formatem przypomina mi klasyczne seriale komediowe z powiedzmy lat 90 tych, gdzie często używano podkładu śmiejącej się publiczności gdy ktoś mówił kwestię która miała być śmieszna.