U swego zarania uniwersum GW miało otwierać nieograniczone przestrzenie twórczej inwencji, prowadząc widza tam, gdzie ponoć wszystko jest możliwe, przynajmniej tak chce to przedstawiać George Lucas. W istocie pretekstowa fabułka sklecona wokół patologicznych relacji łączących i dzielących familię Skywalkerów, od samego początku stanowiła jedynie zubożoną trawestację, pociągniętą tęczowym sprejem efektów. Siermiężne technicznie telewizyjne produkcje SF lat 50. i 60. rzadko mierzyły wysoko gdy idzie o przekaz, ale dopiero GW podniosły kompulsje do rangi quasi-religijnej cnoty. W plastikowej wydmuszce GW wszystko jest kultowe, jak w zestawie happy meal, klajstrującym kubki smakowe (nasi milusińscy zawsze znajdą w nim coś pysznego, a także jabłko oraz wspaniałą zabawkę), tak w fabularnej nędzy Mandalorian gwiezdnowojenni brodaci milusińscy znajdą konserwowane zajzajerem braku wyobraźni wiekowe rarytasy typu a gadża gugu, słodko-słony ketchup kolejnych odsłon tej samej kantyny, pustynnych krajobrazów i po tysiąckroć wytartych spoconymi paluchami gadgetów cuchnących starzyzną, jak nigdy nie myte klocki lego. Wszystko tu swojskie i mocne Mocą programowego zaniku scenariusza. Mando wchodzi, Mando patrzy, leje w mordę i wychodzi - kino nowej przygody. Czujniki wskazują familijną popelinę, parseki robione młotkiem i szlifierką, molestowanie kosmicznych jaj. Mando komando, garnek na łeb i ku starej przygodzie. Tak każe obyczaj.