Pierwszy raz oglądałem "TO" mając zdecydowanie za mało lat... Pamiętam, że bardzo się bałem. Potem przeczytałem książkę, która jednak sporo różniła się od filmu (jak zazwyczaj). Wczoraj zaś obejrzałem film po raz drugi. I co? No i okazuje się, że wspomnienia z dzieciństwa robiły dużo lepsze wrażenie niż sam film po latach. Owszem, oglądało się całkiem przyjemnie, ale to już nie było to co kiedyś:(. Teraz dostrzega się trochę mankamentów - od kiepskich efektów specjalnych po nienajlepszą grę aktorów (poza klaunem).
Podsumowując, po latach ten film nie zrobił na mnie takiego wrażenia jak w dzieciństwie, co jest raczej zrozumiałe. Jednak teraz dostrzegłem w nim również coś innego, niż tylko horror. Otóż także jest to film o wielkiej mocy prawdziwej przyjaźni.