Moim zdaniem wiele osób komentujących negatywnie zachowania lub rozmowy postaci zapomina o podstawowej sprawie (a przynamniej reaguje tak jak gdyby o tym zapomnieli) - wszystkie dialogi, zdarzenia i relacje w filmie to FIKCJA. Oczywiście w ogólnym zarysie historia jak najbardziej prawdopodobna natomiast szczegóły już mogą być naciągane na potrzeby uwypuklenia problemu lub dostarczenia większych emocji i podbicia oglądalności co zresztą czasami nosi znamiona taniego chwytu jak kwestia kasety Claya, o której każdy mu mówi, że dopiero jak do niej dojdzie może oceniać innych a Tony na bezpośrednie pytanie wprost odpowiada, że i owszem, wynika z niej ze Clay jest winny. Scenarzyści chcieli utrzymać te niepewnośc do końca i zrobili to, a że kupy się nie klei - cóż.Brak listu do kochających rodziców mógłby się tu znaleźć. Do tej samej kategorii moim zdaniem należy ostatnie zdanie z rozmowy psychologa z Hanną - facet jest typem osoby z powołaniem, przez cały czas podchodzi do niej jak do jajka, odrzuca telefony, dopytuje, wyczuwa delikatność sytuacji... i nagle wali to swoje "powiedz, albo żyj z tym sobie dalej" - moim zdaniem chwyt który ma być niemal dosłownie gwoździem do trumny dla Hanny, chodź można uznać że miał to być taka technika sprowadzajaca ja na ziemię z chmur ale nawet wtedy nie wierzę, że nie szukałby kontaktu po jej wyjściu . Oczywiście jej reakcja ciągłej odmowy odpowiedzi jest z punktu widzenia widza drażniąca - o co jej właściwie chodzi? Albo czemu przychodzi na imprezę do Bryca, czemu umawia się z Marcusem po tym jak grupa w której on jest komentuje prawdopodobnie nagminnie jej tylek a raz już się sparzyla , czemu objeżdża Zacka i wyśmiewa Tylera (no, powiedzmy że po tym co zrobił pewnie się należało co najmniej to), czemu wreszcie zostawia kasety doprowadzając tym niektóre co wrażliwsze osoby do skrajnych emocji.Mysle że widz z zasady stara się moralnie i logicznie utożsamiać z głównym bohaterem, tu nawet z dwoma - Hanną i Clayem. Czyli w tak spolaryzowanym dramacie skłania się instynktownie do ich wersji postrzegania świata. Ale (pomijając już naciągniecia scenariuszowe) można też obrać inną optyke - Hanna to osoba z nie do końca zdrowym podejściem do rzeczywistości, odnosząca zbyt dużo rzeczy do siebie, zdaje się że już w innym miejscu nie radziła sobie najlepiej,Clay też zdaje się przyjmował jakies leki czy uczęszczał na terapię i jest mocno introwertyczny (nie radzi sobie z jej śmiercią zupełnie i brak mu właściwej skali) . I na tym podłożu Hanna konfrontowana jest z ciągiem przykrych sytuacji które normalnie reagująca osoba, nawet nastolatek, jakoś by przerobiła w sobie (poza oczywiście gwałtem i jeszcze pojedynczymi innymi momentami wiele z tych sytuacji jest daleko poniżej poziomu szykan które widziałem w szkołach-nie żebym to usprawiedliwial ale idealnie nie będzie pewnie nigdy ) natomiast u niej nakreca to caly proces wchodzenia w depresję bo chyba z tym tu mamy doczynienia i zachowań teoretycznie sprzecznych ze sobą jak usilnie lgnięcie do pewnych konkretnych ludzi z jej szkoły mimo poczucia doznawanych z ich strony krzywd lub tego co jej się wydaje krzywdzące. Są drobne ślady świadczące o tym, że jej opowieść nie pokrywa się idealnie z faktami jak kartka Zacha czy kwestia kto pierwszy przestał przychodzić na spotkania trójki przyjaciół-wg Sherri ona. Jeśli tak spojrzymy na Hanne to cała ta opowiedziana przez nią historia nie musi być dla nas mega spójna bo Hanna sama w sobie spójną nie jest, ma nas raczej w gruncie rzeczy uwrażliwic na obecność wśród nas takich jednostek szczególnych,podatnych na zranienia, czasami wręcz z problemami psychicznymi,zapoznać z ich możliwą wersją rzeczywistości, wyostrzyc nasz wzrok zanim sprawy pójdą za daleko. Oczywiście bestalstwo młodzieży to druga sprawa, niedawno przeczytałem o 17 latce z Olsztyna która się powiesiła bo jej koleżanki na imprezie najpierw dodały jej narkotyk do drinka a potem sfilmowaly i puściły w obieg jak koledzy się z nią zabawiają.I to już nie fikcja niestety. Co do samego serialu - mimo kilku naciągnieć rzecz dla mnie naprawdę zrealizowana niesamowicie, mierzy się z bardzo dużym i chyba jednak pomijanym problemem w sposób co najmniej bardzo dobry. Ode mnie 9/10.