Na początku zaznaczę, że to podsumowanie jest w znacznym stopniu zbieżne z interpretacją z wątku "Hofferman2". Dodaję jednak, też trochę własnych pomysłów.

Ja odebrałem postacie Coopera i Laury jako tragiczne, ich los jest przesądzony, i wydaje się że żadna droga nie prowadzi ich do szczęśliwego życia. Cooper wydaje mi się, że tak naprawdę nigdy na 100% nie opuścił, a może inaczej nie uwolnił się od Czarnej Chaty. On jest gdzieś zaplątany między wymiarami i wydaje się, że ma niekończącą się misję, wręcz manię ratowania Laury. To, że nie uwolnił się z Chaty sugeruje w moim odczuciu np. nagłe przejście z posterunku Twin Peaks do hotelu Horne'ów. Przyciemnienie obrazu i błyskawiczny teleport, a także zarys jego zdumionej twarzy we wcześniejszych scenach. Jest to bardzo odrealnione, mroczne i wydaje się, że musiało się odbyć przy jakimś udziale Czarnej Chaty. Ten zarys twarzy Coopera, może też oznaczać, że zdał on sobie sprawę z tego, że nie należy już do końca do tego zwykłego świata, że szczęśliwego zakończenia dla niego samego nie będzie, że ma swoją misję. Jak już napisałem wydaje się, że Cooper jest zawieszony między zwykłą rzeczywistością, a tą z poczekalni, z Chaty. Nie w całości żyje w normalnym świecie.

To zapętlenie w sprawę Laury wyraźnie sugeruje też symbol nieskończoności, kiedy Cooper podejmuje próbę ratowania Laury. To usilnie wracanie do sprawy Laury, częściowo wynika z charakteru Coopera, dobry, maksymalnie zaangażowany, niepotrafiący odpuścić. Dodatkowo Laura wydaje się być kluczem do Sary-Judy.

Efekt tego jest taki, że Judy uniemożliwia pełne uratowanie Laury. Słyszymy wtedy charakterystyczny dźwięk, który chyba symbolizuje Judy- pojawia się w pierwszym odcinku, puszczony przez Olbrzyma Dale'owi. A Cooper wraca do Chaty. I tu ponownie wyrusza w kolejną misję Laury, chyba częściowo za jej wyszeptaną namową, wzmianką. I tutaj mamy spotkanie z Dianą i przeniesienie w jakąś dziwną rzeczywistość, albo nawet kilka rzeczywistości (po przekroczeniu 430 mil, po pobudce w motelu). Są teorie, że te światy, a przynajmniej ten finalny został stworzony przez Judy, w odpowiedzi na cofnięcie się w czasie i próbę ratowania Laury przez Coopera. Tak jakby neutralizuje ją w ten sposób, nadaje jej inną tożsamość, marginalizuje znaczenie. Sam świat wydaje się posępny, Cooper z Dianą są świadomi jakiegoś ryzyka wkraczając w niego, co może faktycznie potwierdzać tę teorię. Sam do końca nie jestem przekonany, ale nawet to się klei..Co niektórzy jeszcze snują teorie, że to wkroczenie w sen Laury (za 430 milą), ale ta wersja mniej mi pasuje...

Co dla mnie istotne. Generalnie ja odebrałem wyraźną sugestię, że przebywanie w Chatach, podróżowanie po wymiarach, wikłanie się w sprawy "wyższych" bytów ma destruktywny wpływ na ludzką świadomość, osobowość, byt. W swoim wątku Hofferman2, pisał że Diana i Cooper tracą powoli swoją tożsamość i w sumie uważam to za bardzo trafne. Stąd też, ich zmiany charakterów, zagubienie, smutek, wydaje się że nie są do końca pewni, czy obcują z "oryginałami", czy z sobowtórami, tulpami. Najdobitniej obrazuje to scena seksu, ale także, kiedy na stacji Diana widzi swojego sobowtóra, rzuca to cień wątpliwości, kto jest kim. Diana nie wytrzymuje tego mieszania rzeczywistości, tożsamości poddaje się i opuszcza Coopera. Ten wniosek, o destrukcyjności tych wszystkich wydarzeń w innych wymiarach, potwierdzają moim zdaniem, też postacie majora Briggsa i Jeffrisa. Pierwszy mimo nieskazitelnego charakteru, musiał ostatecznie poświęcić ludzką istotę, aby osiągnąć jakieś spełnienie, bytowanie z poziomu Białej Chaty. Z kolei Jeffris na skutek nieustannej pogoni za Judy, stał się tym, kim stał, jakimiś dziwnym, niecielesnym bytem, uwięzionym gdzieś w Convenience Store. Dość jasne wydaje się dla mnie, że przebywanie w Chatach, podróże po wymiarach, niszczą ludzi w takim rozumieniu, zwykłego ziemskiego życia. To w końcu miejsce, dla demonów, wyższych bytów, jakiś odbić zmarłych, zwykli ludzie są tu obcym elementem. I niestety wydaje się, też że podobny los czeka Coopera, uwikłanego w sprawy Laury i wyższych bytów..których nie odpuści tak jak Diana.

Samej Laurze zwykłe, życie też nie jest pisane. Właśnie chyba głównie z tego względu, że nie jest zwykłym człowiekiem, a odpowiedzą na powstanie Judy-matki i zła. Jej los jest chyba nie do odwrócenia, jest za bardzo powiązana z tymi złymi, wyższymi bytami. Znamienne dla mnie jest to, że parokrotnie w serialu jakieś próby ingerowania w sprawy Laury, kończą się zawsze tym samym...przejmującym, przeraźliwym krzykiem przerażonej dziewczyny... Tak jakby nieważne w jakiej wersji, jakiej rzeczywistości jej nie da się pomóc..Z tego względu odrzucam też, szczęśliwe zakończenie jakoby krzyk Laury w ostatniej scenie, kiedy gasną światła, oznaczał pokonanie zła, Judy...Po prostu dla mnie ten krzyk, oznacza zawsze jednoznacznie krzyk przerażenia, rozpaczy, a nie zwiastun triumfu dobra...Wspomniane zgaśnięcie świateł, nie wydaje mi tu się czegokolwiek przesądzać, bo elektryczność wydaje się być jedynie jakimś przekaźnikiem, a nie złem samym w sobie.

Teraz słowo o takich kwestiach ostatecznych. Tej walki dobra ze złem. Białej Chaty z demonami. Cofając się do pierwszego odcinka tego sezonu, i to wszystko podsumowując, to stawiam tezę, że w tej całej odwiecznej rywalizacji szło o Dom Palmerów. To miejsce jest pewnego rodzaju kluczem, portalem, dla sił dobra i zła. Tak interpretuje też słowa Olbrzyma na samym początku "Jest teraz w naszym domu", finalnie wszystko też zmierza nie tyle konkretnie do Laury, a do tego domu. Wydaje się, że ten dom jest takim "sercem" miasteczka, i która strona go posiądzie, ta ma przewagę i rozpościera władzę. Niestety przez okres trwania serialu, zło stopniowo przejmuje dom, najpierw za pośrednictwem Lelanda, później Sary..I stąd zło rozlewa się na okolice miasteczka, stąd biorą się wooodsmeni, osiedla się Judy..i nie wiadomo jak daleko sięga to wszystko.

Niestety w finalnej rozgrywce wydaje się, że dobro przegrywa tę potyczkę..Siły ścierają się właśnie w tym domu, ale Laura okazała się zbyt słaba..aby powstrzymać Boba. Dwóch na jednego było, jakby nie patrzeć :) Na dokładkę wydaje się, że Cooper jako człowiek, kierowany przez dobre byty, który ma ratować sytuację.. również wydaje się przegrywa. Pytanie dlaczego?
Plan Olbrzyma przewidział chyba wszystko łącznie z tym, że nie uda się w pełni uratować Laury z przeszłości, a Dale przeniesie się w inną rzeczywistość-słowa o Richardzie i Lindzie, o 430 milach dobitnie o tym świadczą. Co więc poszło nie tak? Cooper przegrywa właśnie z rozpadem charakteru, tożsamości, wszystko mu się miesza i finalnie jest zagubiony w tej poplątanej sprawie z Laurą. Dlatego nie dostrzega, związku z podejrzanym nazwiskiem właścicieli domu Palmerów. Wydaje się, że Cooper okazał się zbyt słaby, by dokonać tak wielkich czynów.

Ostatecznie dobro trochę przegrywa, chodź nie jest to żaden koniec walki. W sumie to może nawet częściowo jest remis, bo Bob zostaje unicestwiony, ale ostatecznego triumfu nie ma. Wręcz przeciwnie, dom jest w rękach zła.
Nakreślony zostaje w tym finale moim zdaniem przykry los Coopera i Laury, oboje są przegrani. Laura nigdy, w żadnej rzeczywistości nie będzie, wolna od przerastających ją spraw. ani po ludzku szczęśliwa. Cooper wchodząc do Czarnej Chaty i mieszając się w sprawy, które ostatecznie go przerastają, również skreślił swoje przyziemne, spokojne życie. Jego wiecznie rozwiązywania sprawy Laury, nie będzie miało końca, i będzie destruktywne. W najlepszym przypadku zmieni się jakiś uwięziony byt pośredni jak Jeffris.