W poprzedniej recenzji pisałem, że jest dobrze. Podtrzymuję to, ale teraz dodam: JEST DZIWNIE. Istna psychodelia, zwłaszcza w odsłonie trzeciej nowego sezonu. To jest - cytując zaczytany w internetach fragment - "czysty Lynch". Zawartość Lyncha w Lynchu: 100%! Z mrocznego pokoju, gdzie być może przez 25 lat Cooper siedział z Olbrzymem, poprzez Poczekalnię trafia do... no właśnie. Gdzie? Kiedy? Do jakiegoś miejsca poza czasem i przestrzenią. Ogląda obrazy nie z tego świata, jakiś mroczny ocean pod ponurym niebem. Pokój, w którym spotyka dziewczynę z zarośniętymi oczami, walenie do drzwi, rwący obraz (te długie ujęcia męczyły, a małżonkę - lubiącą "Twin Peaks" - doprowadziły do irytacji), potem jakiś przedmiot zawieszony gdzieś w bezkresnej "przestrzeni kosmicznej", a potem... Ronette Pulaski? Podróż przez gniazdko. "ELEKTRYCZNOŚĆ" (FWWM) i... trzeci Cooper? Kim jest Dougie Jones? I tak zleciała większość pierwszego z tych dwóch odcinków. Półgodzinne dłużyzny w dziwnym świecie, w którym Coop tkwił 25 lat, by w końcu opuścić swoje więzienie jako... wrak człowieka, sprawiający wrażenie chorego na alzheimera. Z kluczem z hotelu Great Northern w kieszeni. Wraca Gordon i Albert, poznajemy (znaną z książki Frosta) Tamarę Preston. A ci wyruszają do Południowej Dakoty, gdzie potem będą prowadzić śledztwo. Zdjęcie post mortem pary z Nowego Jorku - masakra. Wraca Denise Bryson. Jak się wydaje lubujący się w damskich fatałaszkach były agent DEA przestał "wkładać majtki na tą samą stronę" i wszczepił sobie atrapy piersi. Sceny w kasynie - rewelacja. I pierwszy kontakt Coopera z kawą od przeszło dwóch dekad. Zaskoczony byłem rolą Naomi Watts - spodziewałem się raczej, że będzie ona agentką federalną. Pudło.
No ale wróćmy do samego Twin Peaks. Ujęcie reakcji zastępcy szeryfa, Bobby'ego wystarczyło bym poczuł klimat lat minionych - to było dobre. Po co Jacoby malował łopaty? A Wally Brando? Kto się spodziewał, że potomek państwa Brennan będzie taką osobą? I dlaczego tyle czekania do 4 czerwca?