Jestem już po obejrzanym epizodzie piętnastym. Siedzę w biurze i popijając kawę przypominam sobie wczorajszy seans. To było i dziwne i dobre. I jak zwykle pozostawiło masę niedosytu i pragnienie, by siedem dni szybko zleciało. Moi drodzy, to jeszcze tylko dwa spotkania. Dwa poniedziałki. Za tydzień odsłona nr 16, a na początku września dwie ostatnie godziny, przynajmniej jeśli idzie o sezon trzeci. Historia zmierza ku końcowi, a na chwilę obecną nie wiemy, czy czekać nas będzie kontynuacja… Rozpoczyna się sielankowo – wątek trójkąta Nadine/Ed/Norma: jednooka właścicielka sklepu z bezszelestnymi karniszami drepta w kierunku stacji benzynowej ze złotą łopatą na ramieniu i uśmiechem na twarzy („Ed, I’m sooo happy”) – daje zielone światło małżonkowi, który zrazu pędzi do „Double R Dinner”, do Normy. Ćwierć wieku nic się nie działo i dopiero teraz to ważne pytanie i odpowiedź? Jak zawsze lubiłem gościa, tak jest wyjątkowym głupcem. Jest to przyjemna scena, z fajną muzyczką i przerywnikami z chmurami na błękitnym niebie. Temat zamknięty… (na pewno? ;) ) Ach, no i przyszła pani Hurley decyduje się pozostać przy tej jednej, kultowej restauracji. Wszystko wraca do… normy ;) Potem czysty mrok. Mr C dociera do miejsca, w którym znajduje się znany już nam stary budynek. To połączenie sklepu (Convenience Store) ze stacją benzynową. Intrygujące miejsce. Zaraz, zaraz… miejsce? Okazuje się, że on sam zdaje się je zmieniać w obłokach pary i błysków elektryczności. Widzieliśmy go już w odcinku ósmym, tuż po sekwencjach z eksplozją jądrową w Trinity, w Nowym Meksyku. Być może pierwotnie był w tamtym rejonie. Być może znajdował się tam (tak jak wiele innych postawionych specjalnie budowli), w celu zbadania efektów wybuchu. Czas pokaże, czy się w ogóle tego dowiemy, ale najistotniejsze jest to, że jest to budynek jednokondygnacyjny, a Pokój Nad Sklepem znajduje się w innym wymiarze, tak jak (w dużej części) przypuszczałem. Zły Dale idzie spotkać się z Phillipem Jeffriesem i w istocie dochodzi do rozmowy. Doppelgangera z… „czajnikiem”. Lynch nie poszedł tą samą drogą, co z BOBem – nie wykorzystał starych ujęć, techniki komputerowej, nie wstawił innego aktora, choćby – jak ktoś sugerował – stojącego w cieniu. Nie, on dał nam wielki czajnik, tak jak Człowieka Z Innego Miejsca/Ramię zastąpił sykamorą z galaretowatym „blobem”. Wydaje się, że to mroczne miejsce poza czasem i przestrzenią jest tym samym, które znamy z FWWM, schody zobaczyliśmy już w jednym z odcinków tej serii (widział je Gordon Cole w otwierającym sie portalu), no i pojawia się temat Judy. Retrospekcja do 1989 i wizyty Phillipa w biurze FBI. Mr C posiada wspomnienia Dobrego Dale’a i „pamięta” wydarzenie z 16 lutego. Zna ją. Diane? Jeanay-E? Czy tak, jak pierwotnie planował Lynch – siostra Josie Packard? Kolejna zagadka, która wydaje się zmierzać do rozwiązania. No i dowiadujemy się, że Richard to syn Audrey. Ona sama zdaje się być uwięziona w mieszkaniu z Charliem, a ich dialogi to połączenie „Zaproszenia do miłości” z pierwszych sezonów z „Modą na sukces”, czy inną operą mydlaną. Na moment przenosimy się też do lasów, gdzie jesteśmy (wraz z Markiem Frostem ;) ) świadkami dziwnej rozmowy Stevena z Gersten Hayward. Potem bójka w zajeździe (jak za starych, dobrych czasów), gdzie poznajemy moc płynącą z zielonej rękawicy. W jej efekcie policja zamyka w celach Jamesa i jego kompana. W areszcie nadal przebywa chamowaty Chad, Naido i wyglądający jakby się urwał z „The Walking Dead” gość, przedrzeźniający innych. Scena z Dougie-Dale’m jest bardzo ciekawa. Coś ewidentnie zaskoczyło w mózgu, na skutek sceny w przypadkowo włączonym filmie. Coop wtyka widelec do kontaktu i musimy czekać siedem dni, by dowiedzieć się, czy elektryczność go przywróciła do normalnego funkcjonowania, czy też wessał go kontakt. W trzecim epizodzie „wyszedł” z kontaktu jednego z domów na osiedlu, w pobliżu Las Vegas. Na wejściu do tego osobliwego portalu widniała liczba „15”. I oto w piętnastym odcinku Dobry Dale dotyka kontaktu. Nim agenci FBI z Nevady dotrą do niego (kolejna dobra, choć krótka scena z nerwowo-gamoniowatym duetem federalnych), ten może być już w/w drodze do Twin Peaks. Może dzięki temu uniknie spotkania z Chantal i Gary’m Hutchens, którzy odwiedzili pana Todda, jego asystenta Rogera. Może także Anthony’ego Sinclaire’a. Myślę, że będziemy świadkami albo tragedii z udziałem Janey-E i Sonny’ego Jima lub też wręcz przeciwnie – zobaczymy akcję podobną jak z atakiem Ike’a „Szpikulca”. No i żegnamy „Pieńkową Damę”, która być może odrodzi się w jakiejś postaci (pieńka? kolejnego drzewa?) w Białej Chacie. W napisach końcowych uhonorowano tą fikcyjną postać – pamięci Margaret Lanterman. Ta rola przejdzie do historii seriali – umierająca aktorka, gra umierającą kobietę, o czym już kiedyś pisałem. No i ostatnia scena z „Bang Bang Bar”: kim jest wysadzona z miejsca dziewczyna (Ruby), pełzająca po podłodze? W pierwszej chwili myślałem, że to ta chora, która wymiotowała w samochodzie stojącym w korku… A za tydzień będzie albo kolejna podróż Coopa przez dziwne światy (może właśnie spotka tam „Pieńkową Damę” w innej wersji) albo go wreszcie odzyskamy ;)