Ray przerysowany, a na dodatek żonata ciota z niego, Lopez coś tam gra, ale szamocze się między zimnokrwistą policyjną bestią a łzawą wrażliwą niewiastą. O reszcie szkoda wspominać.
Pierwsze dwa odcinki dają radę, potem zostaje tylko żenada. Z początku myślałem, że twórcy chcieli zrobić pastisz policyjnego serialu, ale po prostu tak im wyszło. Mamy nieśmiertelne pączki, co to je je każdy gliniarz, idiotyczne wątki o łajdaczącej się policjantce, co to właśnie ratuje swoje małżeństwo, murzyńskiego frajera, który zaczyna rozumieć, że dziwnym zrządzeniem losu trafił w szeregi policji i nie wszyscy ją kochają. Tak w ogóle to kompletnie nie wiadomo, czym grupa specjalna detektywów się w ogóle zajmuje.
Debilne, beznamiętne rozmowy z pozorem głębi, jakby czytane z kartki bez kropek i przecinków, są czasem nie do przejścia. Nieraz jednak dają sporo zabawy słuchającym.
Wiedziałem, że będzie kupa. Jeśli w filmie pojawiają się słowa: trust i protect w nienaturalnym stężeniu, to nie może się udać.