Zaskakująco udany i podejrzanie wierny książce odcinek, jak do tej pory najlepszy w tym sezonie.

Plusy:
- rozwałka na Thanedd z grubsza wierna książce i bardzo miła dla oka. Nawet twórczość własna scenarzystów dawała się lubić (chyba najbardziej podobał mi się osłaniający odwrót rasista Stregobor napalony na posłanie elfów do ich koleżanki Falki - takie bohaterstwo motywowane niskimi pobudkami jest bardzo w klimacie książek)
- dużo Tissai, której obecność podnosi wartość każdego odcinka. To według mnie jeden z najlepszych wyborów speców od castingu
- walka Geralta z Vilgefortzem również w klimacie książkowym i przyjemnie nakręcona. Zmiana wersji książkowej (kij będący nie tam, gdzie go widać) na wersję serialową (kij znikający i pojawiający się) chyba dobra, bo niewymagająca dodatkowych tłumaczeń
- mam słabość do sceny z Geraltem uszkadzającym Dijkstrę, więc cieszę się, że wyszła dobrze i nie wycięli tekstu o cyruliku
- aktorka, która gra Lydię, miała w sobie coś hipnotyzującego i jestem bardzo zadowolona z jej poszerzonego wątku
- zamiast Ciri Filippa w ptasiej postaci ratuje przed Terranovą Dijkstrę: podobała mi się ta zmiana i na szczęście nie pokazano wydrapywania oczu z bliska

Ani plus, ani minus:
- jak zobaczyłam Yennefer z mieczem, przez chwilę myślałam, że się jej profesje pozajączkowały i będziemy mieli powtórkę z sezonu pierwszego ("Boholt jest móój!"). Ulżyło mi, kiedy okazało się, że jednak tym razem każdy będzie robił to, co umie najlepiej

Minusy:
- wątek Cahira w serialu jest kuriozalny. Najpierw pokazuje się nam coraz bardziej drastyczne przykłady na to, jaki to z niego białopłomienny fanatyk, co to nie zawaha się dla Emhyra kumpla zarąbać, żeby następnie zaserwować zwrot o 180 stopni bez żadnego konkretnego powodu i kazać Cahirowi bronić królewny, z którą nie ma nic wspólnego i którą przez 95% akcji miał gdzieś, jakby od lat o niczym innym nie marzył
- serio rozbudowali wątek Rience'a tylko po to, żeby go potem zarąbać o jakieś dwa sezony za wcześnie?
- zebranie wszystkich czarodziejów w jednej komnacie dość boleśnie uzmysławia widzowi słabości castingu. Nie uwierzę w to, że ludzie, którzy mogą wyglądać, jak chcą, wyglądają jak Stregobor, Margarita i w ogóle większość czarodziejskiej ekipy. I nie chodzi tu o kwestię atrakcyjności, bo amatorów siwizny i krągłości nie brakuje: bycie starym i grubym jest średnio przyjemne ze względów czysto praktycznych
- romans Jaskra z Radowidem jest do przeżycia, ale nie powiem, żeby fabuła robiła się od niego lepsza czy bardziej przejrzysta

Wiadomo, ile brakuje do poziomu Sapkowskiego, ale dobrze mi się oglądało. Niech jeszcze zabiją Fringillę i w ogóle nie będę marudzić (jak Rience'a mogą, to i z nią powinni dać radę).