Zapomnijcie więc o jakimkolwiek obiektywizmie tym razem ;) Wszystko zaczęło się od tego, że przypadkowo trafiłam na utwór "Tell me what the rain knows", który spodobał mi się na tyle, że wrzuciłam go do wyszukiwarki, a tu niespodzianka (i lekkie rozczarowanie, przyznaję) - jakaś seria anime (zagorzałą wielbicielką tego gatunku nie jestem, poza rewelacyjnymi filmami pana Miyazakiego). Stwierdziłam, że zobaczę jednak pierwszy odcinek, tak dla zorientowania się i... dałam się uwieść, co więcej - nie żałuję. Jeśli cenię postmodernizm, to właśnie taki, jeśli akceptuję łączenie fantasy i s-f, to właśnie w takiej formie!

Mamy tutaj cały świat w pigułce - symbole, odniesienia kulturowe i historyczne, style i gatunki muzyczne, obserwacje socjologiczne i polityczne. Wszystko tak zmieszane, że nie sposób orzec, czy to jeszcze zniszczona katastrofą (nuklearną?) Rosja, czy już feudalna, rządzona przez możne rody Japonia (zresztą podobne struktury władzy można znaleźć chociażby w średniowiecznej Europie), i co tam robi policyjny detektyw w stylu postaci kreowanych przez Humphrey’a Bogarta w filmach noir (kapelusz, prochowiec, nawet odpowiedni samochód z lat 40-tych) tylko jakby bardziej rozmowny i empatyczny, w dodatku cierpiący na pewną irytującą przypadłość określaną jako choroba cywilizacyjna XXI wieku - alergię. W "Wolf's Rain" nie istnieją ograniczenia czasu i przestrzeni, wędrujemy wzdłuż i wszerz przez epoki i kontynenty, a prawa fizyki i biologii stają się względne. Kultury, języki, symbole, magiczne rytuały i artefakty nakładają się i przenikają - obok konwencjonalnej współczesnej broni mamy miecze i łuki, futurystyczne wiązki laserowe bądź świetlne i quasi-magiczne zdolności oddziaływania umysłu wprost na umysł. Cheza, będąca szczególną rośliną, która przybiera postać delikatnej dziewczyny, jest efektem użycia zaawansowanej technologii, nowoczesnej wiedzy z dziedziny genetyki, ale też wiedzy magicznej - alchemii.

Szukanie nawiązań i identyfikacja źródeł, z których czerpali twórcy "Wolf's Rain" (tych naukowych i tych metafizycznych) może być interesujące samo w sobie, ale dla mnie liczą się przede wszystkim - historia i emocje; film, który nie wzbudza emocji jest dla mnie jak kwiat pozbawiony zapachu. Paradoksalnie mimo dużego skomplikowania stworzonego świata udało się autorom tego anime wykreować interesujące, psychologicznie wiarygodne i niejednoznaczne postacie (również drugoplanowe) oraz dość spójną, wciągającą i inteligentną fabułę. Jest to próba odpowiedzi na najważniejsze pytanie filozofii i religii - pytanie o naszą tożsamość i cel istnienia w obliczu nieuchronnego końca cywilizacji (na szczęście twórcy zrezygnowali prawie całkowicie z patosu i wydumanego stylu). Cztery główne postacie, wilki przybierające ludzką postać (silnie zantropomorfizowane) różnią się charakterem, usposobieniem, wyznawanymi wartościami, życiowymi (często bolesnymi) doświadczeniami, są odbiciem różnych wyborów i dróg, są więc dla nas zwierciadłem, w którym możemy się przejrzeć, a może również zachętą do odnalezienia w sobie pierwotnej, dzikiej cząstki harmonijnie łączącej nas z przyrodą. Może ktoś powie, że to nie to samo, co chociażby studiowanie egzystencjalistów, ale nie obchodzi mnie to. Wolę wizualne zachwycenie i koronkową strukturę, intensywność emocji i bogactwo odniesień, ważkość treści przełamaną inteligentnym humorem, wolę ten rodzaj eskapizmu, przeniesienia w inny świat - wszystko to znalazłam w "Wolf's Rain".

Daję więc 10 gwiazdek i polecam to anime osobom szukającym na "szklanym ekranie" czegoś więcej niż płytkiej i pustej rozrywki.