po drugim odcinku.

twórcy tego serialu chyba dawno nie odwiedzali prowincji.

od Warszawianki to jest na pewno lepsze, ale to żaden komplement - od Warszawianki lepszy jest nawet Zenek.

papierowi ludzie w papierowym świecie.

po połowie trzeciego odcinka.

zużyte wszystko nijaczeje coraz bardziej.

ogólnie to nie rozumiem tego trendu na uwideofrajdawianie żulczyka. desperacka próba powtórzenia sukcesu pierwszego serialu opiera się sukcesowi z prostego powodu - ponieważ ten serial nie był sukcesem żulczyka, tylko skoniecznego.

skonieczny zrobiłby dobry, szalony, efekciarski, wykręcony, kolorowy, wrażeniowy, kalejdoskopowy, psychoaktywny serial kryminalny nawet z blanki lipińskiej.

a dlaczego?
bo opętany jest myśleniem wizualnym.

czyli dokładnie tym, czego w powyższym serialu brakuje.

po zapercepowaniu czterech seriali żulczyka dochodzę do kompromitującego ich autora twierdzenia - uda się, jeżeli zapomnimy o słowach.

dalej nie oglądam. tu nie ma czego oglądać.

po trzecim odcinku.

bardziej warcaby niż szachy.

po czwartym odcinku.

bardziej chińczyk niż warcaby.

po piątym odcinku.

pierwsza grubsza drgawa.
wjeżdża popakul i rozjeżdża
słowa.
papierowa mikro miazga
z odwrotnego tła.
tak to powinno od samego początku
wyglądać.
w końcu jakaś poezja
dla oka.

po odcinku szóstym, najlepszym.

nic nie jest tym czym się wydaje być.