Jest kilka elementów, które są naprawdę dobre w tym serialu, niestety istnieje też spora część słabych momentów.
Na pochwałę na pewno zasługują świetne zdjęcia, intro jest super kreatywne, kolorowe, stylowe, dynamiczne. Kolejny punkt to piosenki - z czołówki i zakończenia każdego odcinka naprawdę fajne, do posłuchania w wolnej chwili. Ogólna koncepcja serialu to dobry pomysł, bo nie mieliśmy takich produkcji, gdzie z głównymi bohaterami utożsamiać mogłyby się młode osoby na podobnym etapie życia. Jednak często w poszczególnych scenach aktorstwo wypada drętwo, brakuje luzu - uwalnia się on z odcinka na odcinek, ale bardzo powoli. Uważam też, że przesadzili z korekcją barwną, kolory są zbyt intensywne, często przeważa nienaturalnie mglisty, zielono-niebieski odcień tła.
Ale najbardziej irytującym wydaje się być natężenie przypałowych akcji na dobę: co rusz przygody z policją, ginie pies lub kot, ktoś trafia do szpitala itp. Z każdym odcinkiem staje się to coraz bardziej męczące, bo zwroty akcji są paradoksalnie przewidywalne, tyle tylko, że nie wiemy jaką formę przybiorą. Wygląda to trochę tak, jakby twórcy panicznie bali się nudy i ukazania normalnego życia bez tych wszystkich atrakcji. Wywołuje to efekt groteskowy i sztuczny, a nie o to chodzi przecież.
Najbardziej udanym odcinkiem do tej pory był 11 z kolei - po jego obejrzeniu miałam całkiem przyjemne odczucia.