Dużo czasu spedzone na scenach bez celu, postaciach bez celu (Werner), akcjach bez celu, ujęciach bez celu...
Każdy ciekawy wątek był przeprowadzony w taki sposób, że traciłam zainteresowanie zanim dobiegał końca. Gdyby wydali to jako książkę? Jak najbardziej byłaby to świetna historia, ale realizacja była dla mnie aż przykra do oglądania. Nie muszę śledzić 10 minut, jak Mike sobie ogląda w ciszy filmy w swoim domu, skoro Kim sobie tupie nogą w poczekalni to oczywiście i my musimy sobie z nią poczekać, i moje uwielbione sceny: jak Gus sobie siedzi, a potem sobie wstaje.
Długo oczekiwana 'przemiana' w Saula z BrBa? Przeskok czasu, i akurat te ciekawe rzeczy możemy sobie dopowiedzieć, bo w końcu to nie tak że jak dotąd wszystko było tak skrupulatnie dokumentowane. Po prostu obudził się jako pozbawiony sumienia bo Kim go rzuciła.

Te sceny w których przeprowadzają skomplikowane operacje pokazane krok po kroku... zamiast analizować i notować wszystko co oni wyrabiają, pozwalałam sobie gubić wątek bo albo wiedziałam że do niczego się to nie przyda, poza pozbawioną emocji reakcją Mike'a, albo prezentacja trwała już pół odcinka i łatwo było się zanudzić, tym bardziej że nigdy nie było wiadomo, co ich czynności miały na celu.

Plusy? Bardzo podobała mi się relacja Jimmy'ego i Chucka, historia Kim, postacie Howarda i Ignacio Vargi. Więc tu również producenci zadbali o to, aby końcówka mnie już kompletnie nie interesowała. I tak sądzę że historia zakończyła się idealnie -więzieniem.

Serial na pewno wzbudził we mnie skrajne emocje ale nie te, które twórcy mieli na celu.