Pierwszy sezon po prostu na 6 czy 7 jako kino przygodowe w kosmosie fajnie się oglądało.
Przymykając oko na wiele absurdów można było śledzić fabułę.
Ale drugi sezon... Bohaterki w wąwozie. Jak je wyciągnąć? Spuścić im na metalowej linie kilkutonowy pojazd. Bo przecież nie można było spuścić liny i je wyciągnąć. Nawet gdyby za mało było liny to przedłużyć ją nie problem... Prawda? Czy jednak lepiej marnować czas na spuszczenie im pojazdu, kurort to potem na tej jakże słabej linie utrzymywał się podczas lotu ;)
Lecimy dalej. 7 miesięcy na planecie, pojazdy jeżdżą, latają statki, zbudowano wieże. Robinsonowie przylecieli i nagle coś zjada tytan. Czekało sobie to coś na rodzinkę? Kwarantanna? By uchronić główny statek? Aby poprzednio to nie mogło się przedostać, nie ma alarmu, nikt się nie przejmuje, po prostu olejmy to, że coś zjada tytan od 7 miesięcy? Oczywiście radio do rozmów na wiele kilometrów działa gdy córka chce z ojcem gadać biegnąc po pustkowiu. Gdy trzeba wstrzymać wylot to trzeba biec i drzeć mapę bo nagle nie można użyć radia?

Tak jak pierwszy sezon jakoś można było przeboleć bo absurdy tego typu były drobniejsze, dotyczyły szczegółów tak w drugim jest tego za dużo i zbudowano na nich całą fabułę
Jak można takie coś w ogóle napisać i nikt nie zwraca uwagi na absurdy? Reżyser, scenarzysta, operator, aktorzy.... Przecież każdy z nich ma chyba mózg?