+ przepiękna muzyka (przy jednym motywie czułem się zawsze jak w jakimś epickim filmie :D)
+ świetna drużyna bohaterów, dialogi, nie pamiętam już dawno w jakim crpg miałem tyle śmiechu co tutaj
+ większość walk - taktyczny miód
+ świetny klimat południowych rejonów, dżungle i ogólnie orient rzadko jest wykorzystywany w tym gatunku
+ długa

- fabuła z początku ciekawa, tak od 3 rozdziału staje się normalką dla dzisiejszych crpg - questy poboczne dużo ciekawsze od głównego
- część walk jest nudnych i niczemu nie służących
- brak autosejwa przy kilku rundowych potyczkach
- bardzo mało broni (co w sumie jest po części zaletą, można się przywiązać do danego miecza, łuku czy topora)
- śladowa liczba razy, kiedy można wykorzystać charyzmę w dialogach

Porównując do innych neo-oldskulowych crpgów jakie ostatnio wyszłu, to Shadowrun jednak podobał mi się bardziej, a The Banner Saga to już w ogóle dużo dużo bardziej ;) (grałem właśnie od razu po TBS, więc może dlatego ta fabuła wydaje mi się nijaka :P)

Jeszcze co do poziomu trudności, na początku faktycznie daje się we znaki, ja sam w paru momentach nie wiedziałem czy będę dalej grał w ogóle (Dwarve Games, 7,8 i 9 walka na arenie - choć tu kluczem były pierwsze dwie walki, by zachować zespół w dobrej kondycji, sama Louse Queen jest później banalna), ale walki na arenie to były ostatnie trudne potyczki w tej grze (może jeszcze quest z ocaleniem dziewki, która miała zostać złożona w ofierze powtarzałem ze 3 razy), Aurelia zrobiona na maxymalnego łucznika z czarem, który tworzył jej kopię (która nie marnowała amunicji... :P), triple shot, rozwiązywał wszystkie problemy, jeszcze lepiej wszystkie problemy rozwiązywał Hammer Blow u dwóch tanków odpowiednio pobłogosławionych przez Zurbarana czarami