King's Field III
1996
Tworzy gigantyczny świat kosztem jego złożoności (interconectivity na rzecz DS2 odnóg o ślepych uliczkach) Początek jest najtragiczniejszy z oryginalnej trylogii lecz druga połowa zdecydowanie nadrabia. Wątki postaci wreszcie przestają raczkować a oferują czasami wręcz angażujące wątki (nawet jeśli bywają one zamknięte wyłącznie w niemych dymkach). Wcześniej wspomniane ukatrupienie interconnectivity ma dwa końce bowiem z jednej strony replay value cierpi gargantuicznie lecz z drugiej każda lokacja ocieka unikatową wonią. Tytuł ten udowodnił mi iż można czuć nostalgię do gry niedawno skończonej gdym wrócił na podwórze planszy jedynki. Muzyka momentami pikuje hen wysoko nad wszystkim co dotychczas zasłyszane ( z wyjątkiem Garrison z dwójki) lecz innymi czasy brzmi jak coś z Rayman'a Jako finał trylogii zgrabnie zamyka całość w ładną narracyjną klamrę. Dobre zakończenie w którym to narrator wokalnie przemienia się w istnego goblina aż po grobowy próg wryte będzie w mym czerepie.
czytaj dalej
