Jak w tytule. Gdyby nie monologi głównego bohatera, prawdopodobnie nie skończyłbym gry. To jedna rzecz, która trzyma przy rozgrywce. Rozumiem, że innym może się podobać system strzelania, grafika i inne złote bronie, natomiast to jest moja pierwsza gra w którą gram od 3 lat (nie licząc gry w poprzednie części Max Payne).

Klimat trzyma główny bohater i krótkie wstawki muzyki z poprzednich części. Mówiąc o bohaterze, to zmienił się trochę w nieudacznika, ale nadal ma swój cyniczny styl mowy i w całej grze znalazłem kilka dramatycznych tekstów w stylu "They were all death".

Gra nudzi. Ile można zaliczać kolejne sale z wrogami. I ilu może być wrogów ? Nie miałem problemów z przejściem niczego, jednak to aż śmiesznie wygląda, gdy w takiej akcji na końcu jest około 30 przeciwników, plus gość rzucający pociskami, i nie mogą pokonać jednej osoby.

Brakuje komiksów, brakuje muzyki, brakuje fabuły, brakuje osób (poza Max'em), brakuje NY (tylko rozdział na cmentarzu przypomniał mi, że gram w mrocznego Max Payne'a). Brakuje wielu rzeczy a jeszcze wiele innych rzeczy zostało uproszczonych. 1,6 gb w Max Payne 2, 35 GB w Max Payne 3 i brak lecącej wody z kranu ? Coś jest nie tak. Denerwuje portugalski język i słoneczne otoczenie.

Mimo wszystko, warto zagrać aby zobaczyć postać głównego bohatera utrzymaną w klimacie z poprzednich części. Będzie się szamotał w bezsensownej fabule i nudnych odcinkach gry (w których jest mało swobody, ciężko się porozglądać, bo gdy skończysz strzelać, od razu włącza się filmik), jednak nadal będzie to ten sam głos i dość dobre monologi. To tyle chyba, można by wiele napisać. Swoją drogą, bardzo spodobał mi się monolog zaczynający się od "Here I was about to execute this poor bustard....".

Polecam dla samej postaci, reszcie brakuje klimat. James McCaffrey wykonał świetną robotę, czego nie można powiedzieć o producentach.