Nie ma wielu dobrych tytułów które opierają się na freeruningu. Chociażby już z tego powodu warto
zainteresować się dziełem studia DICE.
Wielki hołd dla twórców za to że wszystkie swoje wysiłki włożyli w rozgrywkę, niestety skutkiem
tego jest słabiutka fabuła, stanowiąca pretekst do
oddania się szybkiemu pokonywaniu przeszkód. Tym co mnie najbardziej urzekło w owej grze jest
płynność i dynamika z jaką Faith jest w stanie pokonywać każdą napotkaną przeszkodę,
a przy tym dawać graczowi nie małą satysfakcję. Szkoda tylko że asortyment akrobacji bohaterki
jest bardzo ograniczony. Oprawa graficzna jest czymś bardzo specyficznym,
przypomina komputerową wizualizację, ale stawiam że taki był pomysł twórców. Dodając do tego iż
lokacje wyglądają całkiem uroczo uznaję oprawę za plus. Doceniam też to iż producenci dają
swego rodzaju dowolność w dostaniu się do najbliższego punktu i nawet jeśli narzucają graczowi
musisz dotrzeć tu i tam to tak naprawdę w moim przekonaniu gra oferuje sporo swobody.
Do zalet należy również dorzucić widowiskowe sceny jak ta z pociągiem, albo możliwość szybkiego
i skutecznego obezwładniania przeciwników.
W produkcie od studia DICE nie spodobała mi się tylko wspomniana już fabuła, rysowane
przerywniki filmowe ( wiem że to też był zamysł twórców ale jakoś tak nie przypadł mi do gustu ),
dubbing robiony na pół gwizdka, czasem nie reagujące klawisze, dialogi które nierzadko były wręcz
banalne no i w końcu długość całej rozgrywki, która jak dla mnie powinna trwać 2 razy tyle.
Ogółem rzecz ujmując Mirrors Edge jest genialną grą o tematyce parkouru i może stanowić dla
wzór dla przyszłych produkcji o podobnej mechanice.