Arno Dorian

Paryż, 1789. Miasto tonie w krwi, ideach i dymie. Rewolucja przetacza się przez ulice niczym burza, zrywając głowy i korony, ale nie zawsze przynosząc wolność. W samym centrum chaosu, między upadkiem starego porządku a narodzinami nowego, stoi Arno Dorian – mężczyzna, który nie szukał wojny, ale nie mógł jej uniknąć.

Urodził się 26 sierpnia 1768 roku w Wersalu. Z pozoru był zwykłym chłopcem – dobrze wychowanym, bystrym i ciekawym świata. W rzeczywistości jednak od urodzenia nosił w sobie brzemię dwóch światów: jego ojciec, Charles Dorian, był asasynem, działającym w tajemnicy wśród francuskiej arystokracji, a jego matka zmarła wkrótce po narodzinach syna. Arno dorastał w cieniu wielkich tajemnic, których nie rozumiał – aż do dnia, w którym wszystko się zmieniło.

Gdy miał zaledwie osiem lat, jego ojciec został zamordowany w katedrze w Wersalu – przez kogoś, kogo Arno wówczas nie znał. Osierocony chłopiec trafił pod opiekę markiza Françoisa de la Serre, arystokraty i templariusza – człowieka, który przyjął go jak własnego syna, nieświadomy tożsamości ojca Arno. W nowym domu Arno dorastał razem z Élise, córką markiza. Ich dziecięca przyjaźń szybko przerodziła się w głęboką więź – jedyną stałą rzecz w świecie pełnym kłamstw.

W 1789 roku, u progu rewolucji, świat Arno ponownie się zawalił. Markiz de la Serre – jego przybrany ojciec – został zamordowany, a Arno niesłusznie oskarżony i uwięziony w Bastylii. Tam, pośród ruin monarchii, poznał Pierre’a Belleca, asasyna, który odkrył przed nim prawdę o jego ojcu, o Bractwie, i o konflikcie, który od wieków rozdzierał świat: walce między Asasynami a Templariuszami. Po ucieczce z Bastylii Arno odnalazł Bractwo w zrujnowanym Paryżu i przyjął ostrze, które należało do jego ojca. Ale w odróżnieniu od wielu Asasynów nie kierował się ideologią. Jego motorem była osobista misja: odkryć prawdę, zemścić się za śmierć markiza, oczyścić swoje imię i, ponad wszystko, chronić Élise.

Relacja Arno z Élise de la Serre to serce jego historii – skomplikowana, tragiczna i prawdziwa. Choć byli po przeciwnych stronach konfliktu (ona była templariuszką, on asasynem), łączyła ich nie tylko miłość, ale i wspólna przeszłość. Élise nie była damą w opałach – była nieugiętą, dumną kobietą, która nigdy nie pozwoliła Arno decydować za nią. Ich relacja była nieustannym tańcem między lojalnością a uczuciem, wiernością sprawie a lojalnością wobec siebie nawzajem. Dla Arno walka z templariuszami przestała być ideologicznym obowiązkiem, a stała się osobistą krucjatą. Z czasem zrozumiał jednak, że zemsta nie daje ukojenia, a jego czyny – nawet te sprawiedliwe – niosą konsekwencje, których nie sposób cofnąć.

Arno nie był bohaterem idealnym. Był impulsywny, zraniony, często działał z potrzeby serca, a nie rozumu. Ale właśnie to czyniło go prawdziwym. Z chłopca pełnego pytań stał się mężczyzną, który odnalazł własną drogę – nie jako ślepy wyznawca Bractwa, ale jako wolny duch, który potrafił dostrzec szarość w konflikcie dwóch zakonów. W miarę rozwoju wydarzeń Arno nauczył się, że rewolucja nie zawsze przynosi sprawiedliwość, a Bractwo nie zawsze jest bez skazy. Dojrzał, przestał uciekać od odpowiedzialności i ostatecznie przyjął samotność jako cenę za wolność – i za prawdę.