Ezio Auditore

Główny bohater gier z serii "Assassin's Creed" osadzonych w okresie włoskiego renesansu, szlachcic i późniejszy mistrz Bractwa Asasynów.

Urodzony 24 czerwca 1459 roku we Florencji, w czasach włoskiego renesansu, pochodził z wpływowej i zamożnej rodziny. Jego dzieciństwo było beztroskie – spędzał dni na ulicach rodzinnego miasta, wdając się w bójki z rywalami, uwodząc kobiety i śmiejąc się z przyjaciółmi. Wydawało się, że los szykuje mu wygodne, spokojne życie arystokraty. Ale wszystko to zostało brutalnie przerwane.

Gdy Ezio miał zaledwie siedemnaście lat, jego ojciec oraz dwaj bracia zostali publicznie straceni na oczach tłumu. Zostali ofiarami zdrady, spisku i politycznych machinacji. Ta tragedia była początkiem głębokiej przemiany młodego Auditore. Prowadzony pragnieniem zemsty i potrzebą sprawiedliwości, Ezio odkrył, że jego rodzina od pokoleń należała do tajemniczego zakonu Asasynów – wojowników wolności, stojących w cieniu historii, by walczyć z tyranią i uciskiem.

Z chłopca stał się wojownikiem. Z wojownika – przywódcą. Ezio przemierzał Florencję, Wenecję, Rzym, a później również Konstantynopol, nie tylko wykonując misje, ale też zmieniając świat wokół siebie. Pomagał ludziom, burzył systemy władzy, budował Bractwo niemal od podstaw. Z czasem zrozumiał, że walka Asasyna to nie tylko zemsta – to droga, która wymaga poświęceń, cierpliwości i wiary w coś większego niż własne życie.

W swojej wędrówce Ezio nie był sam. Jednym z jego najbliższych przyjaciół i sprzymierzeńców został Leonardo da Vinci – artysta, wynalazca i człowiek o niezwykłym umyśle. Poznali się jeszcze we Florencji, a ich relacja szybko przerodziła się w coś więcej niż tylko znajomość. Leonardo nie tylko wspierał Ezia intelektualnie i emocjonalnie, ale również praktycznie – to on odszyfrowywał Kodeks Altaira, tworzył prototypy broni i zbroi oraz konstruował niesamowite maszyny, jak latające skrzydła czy czołg.

Choć przez lata żył w cieniu, to właśnie w świetle miłości odnalazł wewnętrzny spokój. W Konstantynopolu poznał Sofię Sartor – wykształconą, niezależną wenecjankę i właścicielkę antykwariatu. To nie była młodzieńcza namiętność, ale dojrzałe, głębokie uczucie dwojga ludzi, którzy przeszli przez własne burze. Sofia nie tylko podzielała zamiłowanie Ezia do wiedzy, historii i książek, ale też potrafiła go zrozumieć i zaakceptować z całym jego ciężarem przeszłości.

Po latach nieustannej walki Ezio odszedł od Bractwa. Razem z Sofią osiedlili się w Monteriggioni, gdzie prowadzili spokojne życie jako właściciele winnicy. Tam doczekał się dzieci – w tym córki Flavii i syna Marcello. Dla Bractwa pozostał legendą, ale dla Sofii był po prostu mężem, ojcem, człowiekiem, który wreszcie zaznał pokoju.

Ostatnie lata swojego życia spędził, podróżując z rodziną i pisząc listy oraz pamiętniki dla przyszłych pokoleń Asasynów. Jego życie zakończyło się spokojnie 30 listopada 1524 roku– nie na polu walki, ale na ławce wśród ludzi, w sercu Florencji, miasta, które go ukształtowało.