Twórcy krótkometrażówki pod tym samym tytułem postanowili rozwinąć swój pomysł do pełnego metrażu. Czy był sens? Tak, ale nie w takiej formie.
Krótkometrażówka skupia się na ojcu, który robi wszystko, aby ocalić swoją córeczkę. W pełnym metrażu - ten wątek schodzi trochę na drugi plan, skupiamy się na kulturze aborygeńskiej i dziewczynce Thoomi, która opiekuje się swoim, ekhem, chorym na duszy ojcem. I to była dobra droga - aby rozwinąć historię, pogłębić ją, nadać jej kontekstu społeczno-kulturowego.
ALE film nie może się zdecydować, w którą stronę iść - czy skupić się na postaci Freemana czy jednak Thoomi. I w efekcie mamy ojca niemowlęcia, który w przeciągu 48 godzin życia, podczas których musi znaleźć właściwych opiekunów dla swojej córeczki ma czas na sporą dawkę snu, podumanie na werandzie nad niebieskością nieba, pobujanie się to tu, to tam, wpadnięcie w tonę kłopotów, itd. A z drugiej strony mamy poczucie, że w tym czasie moglibyśmy znacznie lepiej poznać rodzinę i kulturę, z której wywodzi się Thoomi. A tak to mamy trochę tego, trochę tamtego, czyli ostatecznie niewiele. Szkoda. Nie jest to zły film, ale ciekawy koncept okazał się bardzo przeciętnym produktem finalnym.
Pełna recenzja video: https://www.youtube.com/watch?v=pvRLKlUQLTQ