Nie mam pojęcia co napisać. Z dwóch powodów - raz, że niewiele już pamiętam, chociaż film widziałam zaledwie 2 tygodnie temu, a dwa, co jest wytłumaczeniem dla tej pamięciowej pustki - film właściwie nie zrobił na mnie wrażenia. To jest ten przypadek, kiedy sympatycy filmu rzucają się na mnie, oskarżając o brak wrażliwości. :) No bo jak to - taki przeszywający wojenny obraz, tak dobitnie ukazujący niszczącą siłę wojennych doświadczeń, tak jasno pokazujący rozpęknięcie się życia na dwie nieprzystawalne części - tę beztroską "młodość durną i chmurną" i tę nieodwołalnie naznaczoną piętnem przeżytej apokalipsy, ten prawdziwy "wiek męski, wiek klęski". Widzę to wszystko i rozumiem, tylko nie przemawia to do mnie głosem emocji. Tak jakby ktoś mówił do mnie po raz kolejny o rzeczach, o których dobrze wiem i to w sposób doskonale mi znany. Pamiętam, że podobnie miałam z "Życiem ukrytym w słowach" - też przyjmowałam do wiadomości straszne prawdy, o których traktował film i też pozostawałam wobec nich emocjonalnie obojętna.