Chciałabym się podzielić moimi odczuciami odnośnie sensu filmu. Moim zdaniem mylą się ci,
którzy piszą, że główny bohater sugeruje w swoich słowach że boga nie my czy tym podobne.

Po pierwsze - zgodnie z logicznym rozumowaniem, jak i tym co sugeruje sam bohater w filmie,
historia z tygrysem była nieprawdziwa, była jedynie alegorią tego, co wydarzyło się w
rzeczywistości (czyli wersja z kucharzem, marynarzem i matką). Zresztą osobą, która rzeczywiście
wyrzuciła bohatera za burtę jest kucharz (widać jego twarz).

Pod koniec filmu bohater mówi coś w stylu: w obydwu historiach statek zatonął, ja straciłem
rodzinę i cierpiałem.
Następnie pyta, którą historię pisarz by wybrał, po czym puentuje, że tak samo jest z wiarą.
Otóż nie oznacza to, że Bog jest nieprawdziwy bo wybiera się nierealną historię. Mężczyzna
podkreśla jakie są FAKTY - zatonięcie statku, strata rodziny, cierpienie. W rzeczywistości tylko on
wie, która z historii jest prawdziwa, nikt inny nie może dowieść że tak nie było. Ale fakty pozostają
faktami. Nie jest więc ważne czy był tam tygrys, czy też on utożsamił siebie z tygrysem - liczy się
to, że statek zatonął, a on przeżył. Ale też człowiekowi łatwiej jest pojąc coś, co lepiej do niego
trafia, bądź jest ciekawsze, ubrane w lepszą "otoczkę".

Sam bohater zresztą od początku filmu opowiada, że jest wierzący i jak poznał Boga pod różnymi
imionami. Bo w gruncie rzeczy przesłaniem - moim zdaniem - jest to, że wielu jest ludzi
wierzących, jedni wierzą w Jezusa, inni w Kriszne, Buddę itd, to jest właśnie ta "otoczka", dla
każdej religii inna, ale sednem jest wiara. Dla niego to że Bóg istnieje jest FAKTEM, a to w jakiej
postaci jest opcjonalne - to my wybieramy.