Jeszcze jedna rzecz o której zapomniałem wspomnieć. W momencie kiedy Pi przedstawił w wielkim skrócie prawdziwą historię, pisarz na chwilę się zadumał po czym zaczął szukać powiązań między dwoma historiami, od razu przyjął, że ta gorsza jest prawdziwa, a historia z tygrysem, która zajęła znacznie więcej czasu żeby ją opowiedzieć, jest tylko odzwierciedleniem tej prawdziwej, próbą wyparcia z umysłu prawdziwej historii. Już się pisarzowi duma wymalowała na twarzy (ale też lekkie zapytanie, czy to co mówi się zgadza), że udało mu się rozgryźć zagadkę Hindusa - na co Pi (z całą obojętnością jego miny na to co powiedział przed chwilą pisarz), tak jakby cały wywód na to kto jest kim w obu historiach, nie miał najmniejszego znaczenia, zadaje krótkie proste pytanie "którą historię pan woli?". W tym momencie Pi nakierowuje pisarza w którą stronę powinien iść ze swoimi rozważeniami. Po tym jak Pi porównuje Boga do jego pierwszej opowieści, pisarz na sekundkę analizuje co powiedział Pi i jak tylko załapuje o co chodziło z porównaniem, uśmiecha się, przytakuje i cała mimika jego twarzy mówi "no tak, w sumie masz rację, niesamowita historia".

Tak jak Pi powiedział na samym początku, sami powinniśmy zadecydować, czy po tej historii uwierzymy w Boga, czy nie. Interpretacje zostawił nam.