Powieść przeczytałem jeszcze jako „ciepłą’ w roku 2003. Natykałem się przez te cztery
lata od czasu jej przeczytania na jej liczne recenzje i zawsze miałem coś jeszcze do
powiedzenia, coś na końcu języka, coś na kulce wkładu od długopisu, coś pod
opuszkami palców nad klawiaturą komputera. Na angielską Nagrodę Bookera roku
2002 i na wszystkie splendory i miodem ociekające recenzje zasłużył sobie Martel bez
wątpienia a także na ...moje pięć gwiazdek w pięciogwiazdkowej skali właśnie! Powieść
z rzędu tych czytanych jednym tchem, po przeczytaniu których żałujemy, iż nie ma ich
dalszego ciągu! Czym jest „Życie Pi”? Zapewne swego rodzaju odyseją, filozoficzno-
religijno-egzystencjonalnym moralitetem być może, opowieścią o chłopcu rzuconym
przez los (sztorm? Boga? przypadek?) do szalupy ratunkowej wraz z zebrą,
orangutanem, hieną i...tygrysem. Jeśli nie ma Boga, jeśli Bóg umarł, jeśli gdzieś tam
drapie się za uchem bo o czymś/kimś (o nas!) zapomniał to dobrze jest nieraz stworzyć
go sobie. W wydaniu Pi jest to uniwersalna, „patchworkowa”niemalże postać stworzona
z chrześcijaństwa, islamu i hinduizmu. Ciekawa i być może prekursorska idea –
osobiście sądzę, że przyszłość dokona (bezboleśnie) pewnej unifikacji religii tworząc z
niej zlepek tego co jest najlepsze i najbardziej na czasie w każdym wyznaniu dodając być
może trochę nowalijek z „domu” techniki i elektroniki, bądź wyeliminuje ją zupełnie!? Nie
mogłem też oprzeć się pokusie by cofnąć się w czasie i przyrównać Pi i jego szalupy do
pana Crusoe i jego wyspy. Łódź – wyspa! Czyż nie na jedno to wychodzi? Siedzę teraz
samotnie w wielkim domu, spoglądam na piękną fotografię w równie pięknej ramce.
Widzę tam żonę sprzed dwudziestu lat u stóp zasypanego przez wydmy lasu w Łebie.
Skończę za chwilę moje pisanie, wyjdę z domu, w ogrodzie spotkam moją żonę i
ucieszymy się oboje widząc znów siebie.
Treścią powieści Martel`a jest pewien opis podróży, podróży, której koniec jest tak
naprawdę nieznany i być może to jest również część sukcesu „Życia Pi”.
Jechaliście kiedyś nocą przez miasto? Za tymi oknami, w których widać światła, za tymi
oknami, w których odbija się tylko ciemność są podróżnicy bo przecież wszyscy dokądś
tam podróżujemy!
Chłopiec o imieniu Piscine, który kazał nazywać się Pi i jego oceaniczna odyseja!
Chłopiec? A może „el hombre con grande cochones”jak pewnie powiedziałby mój
hiszpański kolega (za mój hiszpański z góry przepraszam!). Chłopiec w szalupie? A
może niewątpliwy osobnik Alpha!?
Przychylam się do opinii wszystkich, którzy boją się filmu i obawiam się, że film sprwi mi
zawód!