Nie dlatego, że słaby bynajmniej. Ale choć DVD stoi na półce, to filmu nie widziałem od roku 1997 kiedy to poszedłem na niego do kina. Mimo że to po części opowiastka humorystyczna, to ogólny wydźwięk filmu jest bardzo smutny - na tyle, że od lat nie mam ochoty usmucać sobie nim życia kolejnym seansem. Zachowam go w pamięci jako popis niezmarniałego jeszcze wtedy Benigniego, ważną lekcję życia (miałem ok. 13 lat, idealny wiek na to żeby zacząć się dowiadywać prawdy o ludzkiej naturze na przykładzie choćby Holokaustu) i love story które jeszcze wtedy nie wywoływało u mnie sensacji żołądkowych (dziś, po tysiącach filmów wątki miłosne wyzwalają u mnie mdłości). Podsumowując - przynajmniej raz w życiu TRZEBA zobaczyć, kolejne seanse w teorii niepotrzebne bo film zostaje w pamięci na lata, jak nie całe życie (to ostatnie zweryfikuję za kilka dekad).