Wczoraj obejrzałem film po raz kolejny i tylko utwierdziłem się w jego doskonałości. Fenomenalne jest to, że Benigniemu udało się zrobić śmieszny film o zabijaniu Żydów, jednocześnie trzymając się z dala od kpiny i parodii. Facet wykazał się naprawdę ogromnym wyczuciem, przez to docierając do widza niejako "tylnymi drzwiami" - przez śmieszność i paradoksalny optymizm obraz potrafi poruszyć znacznie mocniej niż niejedna ociekająca dosłownością historia z cierpieniem na pierwszym planie.

Nie przypominam sobie, aby tego rodzaju emocje wzbudził we mnie kiedykolwiek, jakikolwiek film. Tutaj śmiech i łzy nie tylko się przeplatają, ale i występują jednocześnie. Na widok Guido komicznie paradującego przed obserwującym go z ukrycia synem w jednej z końcowych scen filmu aż ciarki przechodzą po plecach.

Film zdobył cały wór nagród i moim zdaniem całkiem zasłużenie. To właśnie takie produkcje powinno się honorować Oscarami i podobnymi wyróżnieniami - nowatorskie, niebanalne, odstające na tle pozostałych - nie zaś dobre, ale czysto warsztatowe, o których zapomina się w pół roku po premierze.