ten film pokazał jak wielka potrafi być ojcowska miłość i nie miał śmieszyć tylko pokazać troskę gł. bohatera, który robił wszystko aby jego synek nie uświadomił sobie całego zła holokaustu bo to odbiłoby się na jego psychice na całe życie. Dla mnie rewelacja.

Jak to nie maił śmieszyć? przecież to komedia... Motyw ojca utrzymujący syna w nieświadomości jest ok, ale to tylko jeden element składający się na całość filmu, w moim przypadku niczego on nie przeważył. Na do datek jest on tak nierealny, że aż baśniowy. W sumie ciesze się, że ten film powstał uświadomił mi coś ważnego, życie w nieświadomości zła może okazać się zgubne... wystarczy wyobrazić sobie jak będzie wyglądało życie tego dziecka gdy w końcu dowie się co tak naprawdę stało się z jego rówieśnikami. Oczywiście będą to rozważania czysto hipotetyczne, bowiem przypadek taki jak ten w filmie nie mógł mieć miejsca

Cóż każdy ma prawo do własnej oceny tego filmu, choć z Twoją nie zgadzam się zupełnie. Ten film jest arcydziełem ponieważ połączył coś co jest teoretycznie niemożliwe do połączenia, a jednocześnie coś co jest de facto ludzkim życiem. Połączył on piękno i radość życia, śmiech i sielankę, z okrucieństwem, dramatem, łzami i śmiercią. Połączył w taki sposób, że wrażliwy widz najpierw napawa się taką śródziemnomorską lekkością bytu którą genialnie oddał swoją grą Benigini, utożsamia się z bohaterem i cieszy się jego szczęściem a później popada w ogromny smutek i zadumę gdy bohaterowie trafiają do obozu. Jasne jest, że nie jest to film który ma pokazać z turpistycznymi szczegółami życie w obozie. Ma on pokazać, dać nadzieje (być może nieco fałszywą a może jak najbardziej prawdziwą), że wielka miłość, oddanie i wiara w to, że będzie lepiej może ocalić człowieka od złamania. Film jest dopięty wspaniałą klamrą, która idealnie wyrażona jest w tytule - życie jest piękne, bo przecież mały Giosue wygrał właśnie życie i gdy dorośnie, w dynamicznie rozwijających się po wojnie Włoszech, zrozumie, że nie mógł wygrać więcej.

Oczywiście takie przypadki jak ten na prawdę nie zdarzały się, ale żyją do dziś dzieci ocalone przed zagładą dzięki tym samym wartościom które reprezentował Guido. Przetrwały wojnę ukrywane przez dobrych ludzi, pewnie nie raz oszukiwane aby nie obarczać je tym okrucieństwem. Myślę, że gdy takie dzieci nabrały świadomości tego co się na prawdę stało i jakim cudem jest to, że żyją, dziś pewnie podpisać się mogą obiema rękami pod zdaniem, że żyć jest pięknie, że życie jest piękne, skoro dorośli ryzykowali swoje życie aby oni mogli o tym pięknie sami się przekonać.

och, coś czuje, że jestem od was nieco starsza i wierzcie mi lub nie, życie nie jest takie piękne. choć to bardzo miło że tek twierdzicie, możne wam tez uda się "uciec" z tego "obozu" w nieświadomości wszechobecnego zła... ale co po takim życiu, to prawie tak jakby się nigdy nie żyło...

Uwaga techniczna. Życie jest piękne nie zmusiło Benigniego do odegrania szopki, ponieważ to był jego film. Jest on jego reżyserem i scenarzystą. To on stworzył tą postać i następnie sam ją zagrał. Benigni uważa ten film za dzieło swojego życia. Więc ciężko znaleźć przykład bardziej świadomego odgrywania roli.
Co do tytułu. Jest to nawiązanie do słów Trockiego (można o tym przeczytać np. tutejszych w ciekawostkach) i nie można ich odbierać tak dosłownie. Życie nie jest piękne w jego każdym aspekcie. Po prostu są rzeczy dla których warto żyć i które swoim pięknem przysłaniają resztę. Piękna jest miłość. I o tym właśnie jest ten film - o miłości. W pierwszej części o miłości do kobiety, a w drugiej do swojego dziecka. To Holocaust jest tłem dla miłości, a nie odwrotnie. Tłem niezwykle istotnym, bez którego film tracił by swój wyraz, ale jednak tłem.
Film w żadnym momencie nie umniejsza powagi Holocaustu i takie zarzuty to nieporozumienie. Śmiech nie jest objawem braku szacunku. Oglądałem ten film z osobami, które były w obozach (jedna w pracy, druga w koncentracyjnym) i nikt nawet nie pomyślał o tym w ten sposób. Film pokazuję dramat obozu z perspektywy mniej globalnej niż większość filmów. Nie jest to film naturalistyczny. Lecz mimo tego dramat Holocaustu jest bardzo widoczny i nawet przez chwilę nie ustępuję.
P.S. Przytaczanie argumentu wieku jest troszkę niepoważne (i bezpodstawne biorąc pod uwagę anonimowość internetu). Sam też nie jestem taki młody ale patentu na życie dalej nie mam.