Pozwolę sobie wyjść naprzeciw zarzucaniu filmowi "braku wyczucia dobrego smaku", "robieniu jaj z holocaustu" i "bycia głupkowatą komedią". Wg. mnie pierwsza część filmu jest właśnie po to, by przedstawić nam charakter głównej postaci - dowcipny i niezłomny optymista potrafiący wyjść cało z każdej sytuacji.
Guido, będąc w obozie, czynił wszystko, by jego syn przeżył. Nie tracił nadziei - taka postawa zmusza do refleksji.

Drogi radiogluw,
Dla mnie "brak wyczucia dobrego smaku", a "głupkowata komedia", to trochę co innego. Nie chodziło mi o to, że robione są jaja z holocaustu, bo nic takiego nie miało miejsca ;) Do przedstawienia Nam charakteru Guido wystarczyło 10-15 min. Zresztą już przy naprawie samochodu i pierwszej rozmowie z "księżniczką" wiedziałem jaki to typ człowieka będzie ;)
Co do obrazu z obozu - poświęcenie ojca OK, ale raczej po to by dziecko nie wiedziało gdzie jest i co się w około niego dzieje, że to wszystko jest zabawa. Już nie wspomnę o tym, że są dość spore błędy w filmie. Za takie zachowanie w obozie po pierwszym dniu ojciec został by rozstrzelany (chociażby za akcję z megafonem). Kolejne co się rzuca w oczy to to, że dzieci w obozach były albo same, albo z matkami. A tu jako jedyne akurat jest z ojcem. Pomijam fakt, że nawet tzw. kapo nie mogli sobie chodzić po całym obozie kiedy chcieli..
Widziałem kilka lepszych filmów o tej tematyce. Polecam Ci "Chłopiec w pasiastej piżamie (2008)", "Duży zeszyt (2013)" lub "Wiedźma wojny (2012)". O wiele lepsze niż ten.
Pozdrawiam ;)

Rozumiem dokładnie Twój punkt widzenia. Fakt - motywy z niektórych scen są wyjątkowo naciągane - scena z megafonem, zabawianiem piosenką niemieckich dzieci czy ukrywanie dziecka w prawdziwym KL spotkałyby się z natychmiastową karą. Film jednak nie jest dokumentem - to co czyni go komedią to właśnie mieszanie się skrajnych emocji w krzywym zwierciadle.
Cytaty, które przytoczyłem wyżej to opinie komentujących, którzy - odnoszę wrażenie - oczekiwali, że film będzie przypominał bardziej Listę Schindlera niż skecz Montiego Pythona. "Życie jest piękne" to film kompletnie odmienny od "Chłopca w pasiastej piżamie" czy "Listy Schindlera". Uważam, że odbiór filmu Benigniego zależy od oczekiwań widza, podszedłem do niego otwarcie (wydaję mi się, że podobnie jak reszta osób przybijających filmowi dziesiątkę) i stąd mój zachwyt. Pierwsza część kompletnie mi się nie dłużyła - może dlatego że uwielbiam reżysera i jednocześnie odtwórcę głównej roli :)
Serdecznie pozdrawiam!