Szanowany i kulturalny inteligent zdaje się znudzony życiem codziennym. Jego piękna żona już nie jest nim zainteresowana, a codzienność sprowadza się do picia wódki ze znajomymi. Szansę na zmianę daje możliwość przygarnięcia tytułowego idioty. Główny bohater kupuje go niczym psa, za dwie butelki wódki zostawione ordynatorowi szpitala psychiatrycznego. Nowy domownik jest przez pewien czas atrakcją dla gości, z czasem staje się jednak coraz bardziej agresywny. Dochodzi do sytuacji w której to główni bohaterowie będą zależni od niego, nie na odwrót.

Aleksander Rogożkin tuż po upiornym "Czekiście" zdecydował się nakręcić komedię. Nie liczcie jednak na wesołą farsę o życiu rodzinnym Rosjan. Humor "Życia z idiotą" jest czarną otchłanią, z której wyłania się wszelka patologia. To historia skąpana w alkoholu i oparta na walce o dominację. Bohaterowie w małym mieszkaniu uczestniczą między sobą w specyficznej grze, która nie tylko ich upadla, ale również urozmaica ich smutną codzienność. Dlatego żadne nie zamierza się poddać. Reżyser przedstawia rodaków jako żądnych władzy, przemocy, strachu... To paliwo którego nie może zabraknąć, nawet gdy rozsądek mówi "nie".

Mimo krótkiego metrażu, w filmie dzieje się wiele. Granice dobrego smaku są przekraczane niejednokrotnie. Między scenami pojawia się dziecko tłumaczące trudniejsze słowa. Tak jakby twórca drwił z odbiorców, że nie zrozumieją kina o tak ciężkim klimacie. Ja potraktowałem to jako wyzwanie i opłaciło się. Dostałem intrygujący thriller na wesoło, z podwójnym dnem. Dziś już nieco zakurzony, a jednak aktualny.