20 000 dni na Ziemi jest produkcją, która opisuje dwudziestotysięczny dzień z życia Nicka Cave
– australijskiego muzyka, poety. Dokument kolejno przedstawia różne sceny, od pobudki
poprzez, nagrania, spotkania ze znajomymi, spędzanie czasu z dziećmi, wspomnienia
minionych chwil, wizyty u psychologa, aż do sceny finalnej, w której bohater przechadza się
plażą po koncercie. Współtwórcą scenariusza, a także narratorem w filmie jest sam Cave, co jest
dobrym zabiegiem, ponieważ przybliża nam swoją postać i przyciąga uwagę odbiorców.
Moim zdaniem Cave wykreował produkcję raczej jako zbiór wspomnień, w większości scen
wracał do minionych spraw. Sam przyznał, że utrata pamięci byłaby najgorszą rzeczą, która
mogłaby mu się przytrafić. Myślę, że ta obawa jest uzasadniona, gdyż wspomnienia które ma są
naprawdę ciekawym zbiorem, a wszystko co osiągnął w życiu jest warte uwagi i to właśnie
dlatego jest on takim człowiekiem.
Ogólnie produkcję uważam za ciekawą, choć wymagającą uwagi i skupienia, ponieważ gdy na
chwilę odwróci się wzrok od ekranu, ciężko ponownie złapać wątek.