Początkowo uważałem, że jest pretensjonalny, wypchany starymi efektami, bez treści. Dopiero po obejrzeniu, gdy poczytałem i pooglądałem interpretacje, zaczęła się moja fascynacja.

Najlepsze sięga dość głęboko. Zwróćcie uwagę na tytuł słynnego utworu Straussa, który nawiązuje przecież do książki Nietzsche. Przeczytajcie ją, a przynajmniej fragment o nadczłowieku i trzech przemianach, a zakończenie stanie się niemal zupełnie jasne.

Rola samego monolitu to też nie tylko alegoria Boga. On miał wprowadzać nas w świat filmu. Początkowa scena z ciemnym ekranem (heh, przewinąłem ją po chwili, myślałem że to niezamierzone) - to właśnie monolit! Muzyka, która była w tej "scenie" pojawia się zawsze w parze z monolitem. Przez pierwsze minuty filmu jesteśmy hipnotyzowani i wchodzimy przez monolit do nowego świata, tak jak później Bowman w okolicy Jowisza (a my razem z nim). Tak przy okazji: nachalnie pokazywane podczas podróży przez monolit oko bohatera (a może nasze własne?) symbolizuje prawdopodobnie zmianę spojrzenia na świat.

Wniosek? Monolit to ekran! Czarny i wymiarowy widescreen kinowy. Przyjrzyjcie się temu zdjęciu, a zwłaszcza wymiarom. Mi opadła szczęka, kiedy się połapałem (po wrzuceniu na pulpit jako tapetę), co to pokazuje:
http://www.ee.ryerson.ca/~elf/aso/images/wallpaper/monolith-...

Chociaż te wymiary to może tylko przypadek, a ja przesadzam...