28 dni później wspominam jako surowe i ugruntowane w swoim świecie post-apo wzbogacone komentarzem społecznym w drugiej części, ale również sensownym w kontekście świata przedstawionego.

28 lat później, to zupełnie inna bestia. Pierwszy rozdział jest jeszcze w miarę przyziemny. Survival, alegorie wojenne i mięsisty horror. Co prawda już tutaj miejscami wchodzi absurd i psychodela. Te pełzające grubasy - WTF? Zombie alfa, na które wirus działa, jak sterydy, robiące swoim ofiarom fatality ala sub-zero. Cały montaż i wizualny pościg po grobli to też jazda bez trzymanki. Ale tematycznie jest jeszcze "normalnie". Wręcz wyobrażam sobie, że z tego punktu ten film mógł pójść w zupełnie innym kierunku - eksploracja traumy dzieciaka po pierwszym zetknięciu się z zarażonymi, może jakieś patologie społeczne na samej wyspie plus dobrze napisane zagrożenie z zewnątrz. Film byłby bardziej spójny, bezpieczniejszy i pewnie zwykłym fanom oryginału bardziej by się spodobał.

Zamiast tego wyrzucone za burtę zostają wszelkie znamiona realizmu i film pełną parą zwraca się ku jaskrawej psychodelii i szalonym pomysłom mających ilustrować abstrakcyjne alegorie. I jako widzowie możemy albo przyjąć, zaakceptować taką wizję twórców i oddać się kolejnym zaskoczeniom, albo utyskiwać na wykorzystanie lubianego świata w celach eksperymentalnych.

Fabularnie to nie ma sensu. Po tym, co widzieliśmy na wyprawie z ojcem, dzieciak wlokący za sobą majaczącą matkę powinien być rozszarpany w ciągu pierwszych godzin. Ale akurat wszyscy zarażeni postanowili zrobić im przestrzeń na głębokie, rodzinne momenty. I żeby nie było - są to momenty autentycznie dobre i poruszające, a jednak świat przedstawiony zaczyna się dla nich niebezpiecznie naginać zmuszając widza do szybkiej zmiany oczekiwań wobec filmu, co może jednak wybić z immersji.

Przede wszystkim najbardziej nienaturalna jest nagła nieobecność ojca w historii. Nie ma sensownego wyjaśnienia na to, dlaczego nie poszedł rodzinie na ratunek, tym bardziej, że wiedział, gdzie idą. Jest to dla mnie spory minus i nie mam zrozumienia dla tej decyzji, bo byłby to przecież dramatyczny samograj.

Pozwoliłoby to jeszcze bardziej rozwinąć wątki relacyjne (zwłaszcza, że ojciec już był rozwiniętą postacią) i przede wszystkim jego pomoc urealniła by sukces podróży do doktora, a i na koniec mógłby nawet jakoś efektownie zginąć. Zamiast niego otrzymujemy za to głupawego szweda, który jest co prawda jakimś powiewem świeżości, rozszerza perspektywę na świat przedstawiony (ale nieznacznie) i jest źródłem paru zabawnych scen, to jednak nie ma dramatycznego podjazdu do postaci ojca.

Jedynym wyjaśnieniem dla takiego rozwiązania wydaje mi się pozostawienie ojca do sequeli ( i na prawdę mam nadzieję, że tak wlaśnie jest, bo dobry aktor i dobra postać) i niechęć do mieszania w mega intymnych scenach między dzieciakiem a matką u doktora.

No i właśnie postać doktora, to już ostateczny zwrot filmu w stronę absolutnie odmienną od oryginału. Wymalowany jodyną starzec, który po środku lasu przez 28 lat buduje kościany monument, to już praktycznie fantasy post-apo. Jest to tak odklejony wątek, że już chyba nie ma sensu zadawać pytań o logistykę jego funkcjonowania i przetrwania w tym świecie. Tyle że w tym momencie byłem już pochłonięty tą nową wizją.

Wizualnie ten fragment to majstersztyk. Fiennes to mistrz, więc jego rola od razu przekonuje. No i całe zawiązanie wątku matki, to emocjonalnie piękny taran, który uderza prosto w serducho.

Po tej sekcji samo, tak kontrowersyjne, zakończenie, na które wszyscy psioczą, nie sprawiło mi w ogóle żadnego problemu. Już po doktorku jasne było dla mnie, że wkraczamy w wizję post-apo bliższą Falloutowi lub Mad Maxowi, więc pojawienie się dresiarskich power rangersów było dla mnie idealnie szalonym zwieńczeniem tego jakże zaskakującego filmu, dobrą klamrą do zacnego prologu i zdecydowanie zachętą do kolejnej części. Jeżeli faktycznie ma eksplorować naturę zła w takiej estetyce, to szykuje się naprawdę po*ebane gówno i nie mogę się go doczekać.

Podsumowując jestem przede wszystkim zaskoczony, a lubię to uczucie w kinie. Do tego zdecydowanie bardziej szanuję artystyczną wizję i chęć eksperymentowania od sentymentalnego odcinania biletów od pradawnego sukcesu. Realizacyjnie topka plus wiele mocnych scen dotykających emocjonalnie szerokiego spektrum tematów.

Widziałbym tam potencjał na jeszcze lepszy film, zwłaszcza w części podróży dzieciaka z matką. No i ponowne wykorzystanie utworu Godspeeda mnie trochę rozczarowało przez porównanie z tym, jaki to był ogień w oryginale. Tutaj jakoś dramatyzm utworu był dla mnie mało współmierny do tego, co się działo na ekranie, ale taki jest właśnie problem z uderzaniem w sentymentalne nuty - rzadko udaje się dorównać wspomnieniom. Tym bardziej mnie cieszy, że w całokształcie film obrał jednak zupełnie nowe podejście. Polecam!