300: Rise of an Empire jest filmem zabawnym z wielu powodów. I na pewno nie jest serio, choć możliwe, że jest serio dla... 12-latków. Twórcy się napracowali, ale też nie uniknęli potknięć, co przy dzisiejszej technice komputerowej jest godne pożałownia, bo w niektórych scenach aż oczy bolą od braku precyzji. Bohaterowie uwijają się w pocie czoła na niebieskim/zielonym tle, a potem rozmijają się z podłożonym obrazem z kompa. A wszystko to w czerniach, żeby mniej bylo widać niedoróbki.
Eva Green ma kiepski i szybki make-up, co ją totalnie szpeci, niektórzy wojownicy ubrani w obcisłe majtko-pochwy na genitaliach przypominają przerośniętych modeli bielizny męskiej i naprawdę dziwne, że nigdzie nie widać logotypu designera, a brwi Xerxesa wykonane według ostatnich trendów mody mają tak nieskazitelną linię, że padłam ze śmiechu.
W sumie najciekawiej wypadają „amstafy” Artemizji, czyli wojownicy w żelaznych chyba maskach kojarzących się niestety z tą piękną rasą psów, i piersi tejże, czyli Evy Green, rzeczywiście jedne z lepszych na współczesnym ekranie. Niemniej sama Eva jest zbyt chuda i pewnie z tego powodu nieco przywiędła uroda nie budzi pożądania, bo scena „erotyczna” pomiędzy bohaterką a Temistoklesem przypomina zmagania Muhammada Ali z Mikem Tysonem. Choć w tym przypadku i Sullivan Stapleton nie jest bez winy, bo jego Temistokles to postać totalnie drewniana. Zero emocji, zero potu, seksu i wzrok niezmącony żadną myślą. Aż mi żal potencjału, bo łezka w oku się kręci, kiedy wspominam „Troję” i Achillesa w wykonaniu Brada Pitta.
No i jeszcze ta zbroja Artemizji z miejscem na sutki...
Obejrzałam ten cały bazar ubawiona, ale też przerażona tym, że kino się skończyło, a zostały tylko marne filmy.