Ten film miał potencjał: historia Grecji jest na tyle ciekawa, że nie ma mowy o tym, by musiała to być naciągana powtórka pierwszej części, bez nowych pomysłów czy postaci. I owszem, mieliśmy naprawdę fajnie zrobione bitwy morskie, kilka ciekawych postaci i tak dalej.

Ale film ten mógł być czymś o wiele więcej. Przede wszystkim, wydał mi się strasznie chaotyczny: przez ten dziwny pomysł z retrospekcją przez pół filmu nie wiedziałem, czy Ateny są już spalone, czy to już Salamina, czy Leonidas jeszcze się broni. Trudno się było w tym odnaleźć i dlatego ostateczna bitwa nie smakowała aż tak dobrze, jak powinna - myślałem sobie "to już tak? na pewno?". Choć trzeba przyznać, że wjazd Spartan był bardzo udany (choć ucięcie bitwy i Platejów to zbrodnie wręcz niewybaczalne).

Szkoda też, że Ateny zostały przedstawione tak po macoszemu. Bez całego etosu wojownika i stylowych szkarłatnych płaszczy wydawali się po prostu gorszą wersją Spartan: w dodatku ten ciągły nacisk na to, jak nie ma wśród nich właściwie żołnierzy... no rety, to było, obok Sparty, najpotężniejsze polis Grecji, nie zdobyli tej pozycji tylko rzeźbiąc i lepiąc garnki, do diabła. Bitwa pod Maratonem, gdzie powinien objawić się geniusz ich strategów i dyscyplina wojsk, została przedstawiona jako szarża bezładnej zbieraniny. Zabrakło też jakiejś większej interakcji między żołnierzami Spartan i Aten - narwani wojownicy kontra zdyscyplinowani żołnierze, przecież taki kontrast aż się prosi, żeby go uwypuklić (wystarczy spojrzeć, jak często eksploatowany jest kontrast między flegmatycznymi Brytyjczykami a Jankesami w innych filmach).