Zgadzam się. Odczułem bardzo podobne refleksje. Film świetny.

oj nie ma co generalizować, że teraz to babki bawią się w robienie kariery ;p a co do filmu to takich refleksji nie miałam, bardziej zrozumiałam to tak, że miłość owszem istnieje, ale niekoniecznie jest to akurat ten związek, w którym jesteśmy. Więc nie warto marnować czasu na wypruwanie sobie żył dla drugiej osoby :)

Czy Summer była karierowiczką? Nie próbowała go wykorzystać, nie oszukiwała go, była szczera, otwarta, umiała się przyznać do błędu i przeprosić. Była sobą. Gdyby była wrażliwą romantyczką, która liczy na przeznaczenie i nie zrobiła pierwszego kroku, to nawet nie byłoby szansy na jakikolwiek związek.
Jakoś się stało, że zwłaszcza te niegłupie, normalne dziewczyny, z zainteresowaniami, nie interesowne za wszelką cenę starają się nie angażować, być pragmatyczne, traktować wszystko przejściowo, nie poświęcać się dla związku, który i tak prędzej czy później się rozpadnie. Takie życie... Nie dlatego, że są pozbawione uczuć, ale dlatego, że nie przypuszczają, że mogą liczyć na więcej. Bo "miłość to mityczne stworzenie, o którym wszyscy słyszeli, a nikt nie widział", bo "małżeństwo albo kończy się rozwodem, albo trwa siłą przyzwyczajenia".

Wracając do filmu, dla obojga ten związek był ważnym etapem. Dwoje dobrych, szczerych, ciekawych ludzi z dobrymi intencjami i różnymi spojrzeniami na życie. Nie wyszło. Nauczyli się czegoś. Życie to nie bajka, a przeznaczenie może się czaić wszędzie tam, gdzie tylko możemy je dostrzec.

Trochę prawdy o kobietach? o związkach? o ... no właśnie o...

Zgodzę sie ze wszystkim co mówisz poza jednym, że oboje byli ciekawymi ludźmi. Dla mnie Summer nie była ciekawą osobą. I nie piszę tak dlatego bo zostawiła biednego Toma tylko po prostu nie za wiele się o niej dowiedzieliśmy. Dwie sceny w jej mieszkaniu miały coś powiedzieć ale nie powiedziały. Poza tym aktorka mnie jakoś nie przekonała.

Mam takie same odczucia po obejrzeniu filmu...;]